بریده‌هایی از کتاب ستون دنیایم باش

من تو بخش علوم مغزی، عصب‌شناسی ادراکی، تو دانشگاه ایندیانا، بلومینگتون، می‌ایستم، جایی‌که تمام جواب‌ها دور من هستن.

«می‌خوام یادت باشه که تو نمی‌تونی مسئولیت همه‌چی رو به دوش بکشی.

آدم هیچ‌وقت دلتنگیش برای آدم‌هایی که رفتن کم نمی‌شه و از بین نمی‌ره

با گذشت زمان بهتر نمی‌شه. آدم فقط یه‌جورایی بهش عادت می‌کنه.

تو تنها کسی هستی که می‌دونه مشکل من چیه.

به همه لبخند بزن و سر تکون بده. همیشه حواست جمع باشه. همیشه مثل چی بانمک‌بازی دربیار. قلب تپندهٔ مجالس باش، ولی چیزی ننوش. ریسک نکن و کنترلت رو از دست نده؛ وقتی چیزی ننوشیدی هم این اتفاق به اندازهٔ کافی می‌افته، پس ریسک نکن. توجه کن. هر کاری در توانت هست انجام بده. پادشاه احمق‌ها باش. هر چیز و هر کاری که جلوی طعمه‌شدنت رو بگیره.

همیشه بهتره شکارچی باشی تا شکار.

همه می‌دونن. من واقعاً درست به عواقبش فکر نکرده بودم.

اجازه ندین کسی، حتا خودتون، شما رو پایین بیاره. خصوصاً خودتون.

اگه فقط یه‌کم شبیه انسان رفتار می‌کردی خیلی دوست‌داشتنی‌تر می‌شدی.

این یه آغوش گرم و دربرگیرنده‌ست، یه حس خوبه و می‌تونم بوی صابون و هوای بیرون رو روش حس کنم، انگار که تو چمن‌های تازه غلت زده باشه.

دلم می‌خواد منو تا ابد نگه داره، ولی بعد اون عقب می‌کشه و با چشم‌های نیمه‌بسته بهم نگاه می‌کنه. «شب‌به‌خیر لیبی.»

حس می‌کنم که از یه احساس امن و گرم پر شدم، احساسی که الان مدت‌ها بود نداشتم. این حس این‌جوریه که، همه‌چیز درست می‌شه. تو درست می‌شی. تو الانم درستی. بیا با هم باشیم، فقط من و تو.

این نکتهٔ زندگی بیرون از خونه‌ست: تو هیچ‌وقت نمی‌دونی ممکنه چه اتفاقی بیوفته.

تو هنوزم اعصاب‌خوردکنی. ولی هنوزم خودتی.

من عاشقِ عاشق‌بودنم، ولی عزیزم فقط دوست داره برقصه

ما هیچ‌وقت نمی‌دونیم که چقدر وقت داریم. فردای ما هیچ‌وقت تضمین‌شده نیست.

«پاشید. پاشید. وقت طلاست. بیایید رو اعتمادبه‌نفس‌مون کار کنیم.»

طوری بهم نگاه می‌کنه که انگار می‌تونه مستقیم تو قلب و روحم رو تماشا کنه.

دائماً گشتن دنبال مردمی که عاشق‌شون هستی، واقعاً خسته‌کننده است.