بریده‌هایی از کتاب ستون دنیایم باش

بعد به چیزی‌که مادرم همیشه می‌گفت فکر می‌کنم، دربارهٔ این‌که چقدر رفتن دنبال رؤیاها ترسناکه، این‌که نرفتن دنبال رؤیا حتا از اینم ترسناک‌تره.

مردمِ کوچیک، مردمی که از درون کوچیکن، دوست ندارن تو این‌قدر بزرگ باشی.

دبیرستان بدترین تجربه‌ایه که تو عمرت می‌تونی داشته باشی.

بعضی وقتا مردم خیلی ساده عوضی می‌شن. بعضی وقتا عوضی می‌شن چون می‌ترسن. بعضی وقتا انتخاب می‌کنن که قبل از این‌که بقیه باهاشون عوضی‌بازی دربیارن، اونا خودشون عوضی شن. درست مثل یه جور عوضی‌بودن به‌عنوان سیستم دفاعی.

همه تو تاریخ یه لحظه دارن که به‌طور خاص متعلق به خودشونه.

ولی اون‌قدر اونو می‌شناسم که بدونم فقط جورجه که تصمیم می‌گیره کی وقت مردن جورجه. رو به من پلک می‌زنه. تو این لحظه، فکر می‌کنم که بهم می‌گه نفس بکش. پس نفس می‌کشم. خیلی تو نفس‌کشیدن ماهر شدم.

نمی‌ذاشتم قلبم بشکنه، چون بیش از این می‌ترسیدم که حتا بخوام دوست‌داشتن رو تجربه کنم. و با این‌که درد دل‌شکستگی مثل چی عذاب‌آوره، بازم خیلی بهتر از اینه که هیچی رو حس نکنی.

همیشه بهتره شکارچی باشی تا شکار.

کل این مدت از خودم می‌پرسم، عمق چُلمنی من کجاست؟ اگه از اونی فکر می‌کنی عمیق‌تر باشه، چی؟

دلم می‌خواد بدونی که من تشویقت می‌کنم. بعضی وقتا ما احتیاج داریم که اینو بشنویم، حتا شده از یه غریبه.