بریده‌هایی از کتاب ستون دنیایم باش

تو فکر می‌کنی هیچ‌کی درکت نمی‌کنه و تنهایی و این باعث می‌شه عصبانی‌تر شی و بگی، چرا اونا اینو نمی‌بینن؟ چرا یکی نمی‌گه "آهای به نظر می‌آد بار دنیا رو شونه‌هاته. بذار یه چند وقت اونو ازت بگیرم تا مجبور نباشی دائما با خودت حملش کنی." ولی این توئی که باید حرف بزنی.

فقدان با آدم همین کارو می‌کنه، بدون هیچ اخطاری تو رو می‌زنه زمین. آدم می‌تونه تو ماشین باشه، یا سر کلاس یا تو سینما در حال خندیدن و خوش‌گذرونی و یهو این‌طوریه که انگار یکی مستقیم دستش رو فرو کرده تو زخم آدم و با تمام توان فشارش داده.

«هیچ چیزی به اندازهٔ قضاوت‌کردن دربارهٔ یه نفر دیگه، آدم‌ها رو به هم نزدیک‌تر نمی‌کنه. حتا وقتی ما یه کار اشتباهی هم انجام می‌دیم، بازم اون قضاوت‌ها پا بر جا می‌مونن...»

تو هیچ‌وقت واقعاً یه انسان رو درک نمی‌کنی، نه تا وقتی‌که مسائل رو از دید اون ببینی... تا وقتی‌که بری تو پوستش و تو پوستش این‌ور و اون‌ور بری...

«اگه تمام کسایی که یه چیزی برای گفتن دربارهٔ من دارن، این‌همه وقت رو برای، نمی‌دونم، مثلاً تمرین مهربون‌بودن یا ساختن شخصیت یا حداقل یه روح برای خودشون بکنن، فقط تصور کن که چقدر دنیا دوست‌داشتنی‌تر می‌شه.»

من همیشه فکر می‌کردم آدم باید توانایی متوقف‌کردن زمان رو داشته باشه. این‌جوری آدم می‌تونست تو یه نقطه واقعاً خوب زندگیش دکمهٔ توقف رو بزنه تا هیچی دیگه تغییر نکنه. بهش فکر کنین. عزیزان آدم نمی‌میرن. آدم پیر نمی‌شه. آدم می‌خوابه و فردا صبح بیدار می‌شه و می‌بینه که همه‌چیز درست همون‌طوریه که دیشب بود. بدون هیچ سوپرایزی. اگه من می‌تونستم زمان رو متوقف کنم، این لحظه‌ایه که انتخاب می‌کردم، لحظهٔ به‌خواب‌رفتن روی شونهٔ پدرم، با جورجِ توی بغلم، درست انگار دوباره هشت سالمه.

این چیزیه که من دربارهٔ فقدان می‌دونم: با گذشت زمان بهتر نمی‌شه. آدم فقط یه‌جورایی بهش عادت می‌کنه. آدم هیچ‌وقت دلتنگیش برای آدم‌هایی که رفتن کم نمی‌شه و از بین نمی‌ره. فقدان، با این‌که دیگه این‌جا حضور نداره، زیادی سنگینه.

یکی از این پسرای خوشتیپ ممکنه مردی باشه که بالاخره قلب و بدن منو مال خودش بکنه. من پائولین پاترِ دبیرستان مارتین ون بورن هستم. من باقی این وزن رو با رابطهٔ جنسی کم می‌کنم

  ستونِ دنیایم باش نویسنده: جنیفر نیوِن مترجم: فرانک معنوی انتشارات میلکان