بریده‌هایی از کتاب ستون دنیایم باش

بنا به دلایلی، یه قانونی هست که ارتباط چشم تو چشم رو برای من سخت می‌کنه، به همین خاطر به لب‌هاش خیره می‌شم. «تو زیبایی.»

اون دوست داره تو دنیایی زندگی کنه که پسرای جذاب یهویی دختره رو می‌گیرن و ماچش می‌کنن، چون اون‌قدر تحت‌تأثیر اشتیاق و عشق قرار گرفتن که مغزشون از کار افتاده. پس من به صورتش دست می‌کشم و موهاشو پشت گوشش می‌ذارم، این کارو با احتیاط می‌کنم تا موهاش خیلی خراب نشه، در غیر این صورت اون عصبانی‌تر می‌شه.

«خب. من هنوزم می‌خوام بدجور بزنمت، ولی نذار دوباره این اتفاق بیفته.»

دلم می‌خواد اون‌قدر راه برم تا برسم به در ورودی و بعدش مثل چی از این‌جا فرار کنم.

تو درست همون‌قدر به این‌جا تعلق داری که بقیه دارن.

هیچ‌کی نمی‌دونه تو کی هستی. برای هیچ‌کی هم مهم نیست.

بیست دقیقه از شروع کلاس گذشته و هیچ‌کی به من زل نزده.

سی ثانیه سر جام می‌شینم و از تنهایی لذت می‌برم: ۳۰، ۲۹، ۲۸، ۲۷... تو این سی ثانیه، به خودم اجازه می‌دم که به تمام چیزایی فکر کنم که به خودم اجازه نمی‌دم برای هشت ساعت آینده به‌شون فکر کنم. آهنگ همیشه به همین شکل شروع می‌شه. من یه مغز داغون دارم...

می‌خوام بگم، صبر کن منم بیام. نذار من تنهایی برم اون بیرون. می‌خوام بازوش رو بگیرم و محکم نگه‌ش دارم تا گمش نکنم. به جاش، چشم‌هام رو ثابت روش نگه می‌دارم و پلک نمی‌زنم، چون اگه بزنم، ممکنه از جلوی چشمم ناپدید شه.

یه چیز آشنایی دربارهٔ اونا هست، ولی درست نمی‌تونم بفهمم که چی. شاید اونا رو قبلاً می‌شناختم. پوستم مورمور می‌شه و همون احساس فیلم ترسناک بهم دست می‌ده. سرم رو بالا می‌گیرم و جوری به سقف نگاه می‌کنم که انگار قراره یه پیانو روی سرم بیفته. چون می‌دونم که اون بالاخره از یه جایی می‌افته. همیشه همین طوره.

من فرق کردم. اونا فرق کردن، حداقل در ظاهر.

تارکِ دنیا (شغل ایده‌آل! فقط این‌که حقوقش خیلی خوب نیست).

بهترین چیز دربارهٔ هیکلم اینه که می‌تونم با استفاده از اون، مسیر رو باز کنم.

«تو از پسش برمی‌آی.»

اگه به تمام کلاسا دیر برسم چون نمی‌تونم به اندازهٔ کافی سریع راه برم و بعد مجبور شم برم کلاس تنبیهی، جایی‌که تنها پسرایی که بهم توجه نشون می‌دن خلافکارا و زباله‌های اجتماع باشن، بعد عاشق یکی‌شون شم و ازش حامله شم و قبل از فارغ‌التحصیلی اخراج شم و برای باقی عمرم، یا حداقل تا وقتی فرزندم هجده سالش شه با پدرم زندگی کنم، چی؟

به خودت یه امروزو شانس بده.

در طی تمام این مراحل فقط پدرم بود که کنارم ایستاد.

اونا نمی‌دونستن که وقتی من تصمیم رو راجع‌به چیزی بگیرم، حتماً انجامش می‌دم.

با این‌که موهاش مهار نمی‌شه، ولی حتماً یه دلیلی برای بلندکردنش داشته. شاید برای این‌که بتونه خودش رو پیدا کنه.

انگار که زرنگه و خودش هم می‌دونه که زرنگه و بعد یهو متوجه می‌شم که اون یه‌جورایی شبیه عوضی‌هاست. به استثنای چشم‌ها.