بریده‌هایی از کتاب ستون دنیایم باش

«تا وقتی جای یه نفر نبودی، درباره‌ش قضاوت نکن.»

طوری آه می‌کشم که انگار بار دنیا روی شونه‌هامه، انگار که من اطلسِ معروف باشم.

کتاب مورد علاقه‌ام رو می‌خونم، کتاب ما همیشه توی قصر زندگی کردیم نوشتهٔ شرلی جکسون. کتاب دربارهٔ دختری به اسم ماری کاترین بلک‌ووده. تقریباً همهٔ خانوادهٔ اون مُردن و اون با خواهرش زندگی می‌کنه، از جامعه دور شده و بابت کار وحشتناکی که مدت‌ها قبل انجام داده، توی خونه‌ش گیر افتاده. مردم دهکده‌ش دربارهٔ اون افسانه‌ها ساختن و ازش می‌ترسن و بعضی‌وقتا یواشکی به خونه‌ش می‌آن تا بتونن یه نگاهی بهش بندازن. تقریباً مطمئنم که می‌تونم ماری کاترین رو طوری درک کنم که هیچ‌کسِ دیگه‌ای نمی‌تونه.

جنبهٔ مثبت قضیه اینه که امروز می‌تونست بدتر باشه.

بخشی از من هنوز هم از اون متنفره و ممکنه برای ابد از اون متنفر باشه

چشمک می‌زنم و اون برای بیست ثانیهٔ بعدش لال می‌شه.

من اون لبخند درخشانمو می‌زنم، اونی که با چراغ‌های بالاسرمون و خورشیدی که از پنجره می‌تابه، رقابت می‌کنه.

معجزه است که می‌تونم کلمات بعدی رو از توی دهانم بیرون بکشم، چون احساس می‌کنم که سینه‌م اومده تو گلوم.

به همه نگاه می‌کنه، خودشو معرفی می‌کنه، منو می‌بینه و صورتش، فقط برای یک لحظه خشک می‌شه و بعد یادش می‌آد که لبخند بزنه.

یه قیافه‌ای هست که مردم وقتی‌که تو رو می‌شناسن و انتظار دارن که تو هم اونا رو بشناسی به خودشون می‌گیرن و این پسر الان این قیافه رو به خودش گرفته.

هیچ چیزی در مورد اون خاص نیست.

یه قانونه که کلاً تشخیص معلم‌ها از دانش‌آموزا راحت‌تره، اونم به این سه دلیل: تعداد اونا از دانش آموزا کم‌تره؛ حتا جوون‌ترهاشون هم لباس‌های بزرگونه تنشونه؛ و ما مجوز اینو داریم که روزانه به‌شون زل بزنیم، این یعنی زمان بیش‌تری دارم که شاخصه‌های اونا رو حفظ کنم.

«من فکر می‌کنم تو حال‌به‌هم‌زنی.» من می‌گم: «اگه باعث تسلی‌ت می‌شه، من فکر می‌کنم تو هم همین‌طوری.»

شاید اینو دربارهٔ من ندونی، ولی من عاشق رقصیدنم.

اون‌قدر خوشگله که نمی‌تونم مستقیم بهش نگاه کنم.

هر کاری که می‌کنی بکن، فقط برای بهترکردن جو، نخند و لبخند نزن.

تا وقتی با اون باشم در امانم. در امانم. در امانم.

این بهترین هدیه‌ایه که می‌تونم بهش بدم، این‌که بهش اجازه بدم اون کسی باشه که منو می‌بخشه.

دیگه کلاً به‌ندرت می‌خنده، ولی چشم‌هاش رو می‌ندازه پایین و به یه چیز نامرئی روی زمین خیره می‌شه.

یه بخشی از من هست که به اون احتیاج داره. و از این احتیاج متنفره.