بریده‌هایی از کتاب ستون دنیایم باش

انگار که زرنگه و خودش هم می‌دونه که زرنگه و بعد یهو متوجه می‌شم که اون یه‌جورایی شبیه عوضی‌هاست.

طوری‌که سرش رو می‌ده عقب و از بین پلک‌های نیمه‌بسته به اطراف خیره می‌شه، یه‌جورایی نشون می‌ده که انگار عادت داره از بالا به همه نگاه کنه، انگار که زرنگه و خودش هم می‌دونه که زرنگه و بعد یهو متوجه می‌شم که اون یه‌جورایی شبیه عوضی‌هاست.

جلوی آیینه می‌ایستم. پس این منم. هر بار که انعکاس خودمو تو آیینه می‌بینم همین فکرو می‌کنم. نه به این شکل که، ایول این منم، بلکه بیش‌تر این‌شکلی که، هان؟ اوکی. داریم به چی نگاه می‌کنیم؟ به جلو خم می‌شم و سعی می‌کنم تکه‌های صورتم رو کنار هم بذارم.

این بهاییه که من در تلاش برای خوشحال‌نگه‌داشتن همه می‌پردازم.

الان تو خونه یه گندکاری‌هایی داره اتفاق می‌افته که نمی‌تونم فعلاً راجع‌به‌ش صحبت کنم، پس اگه بتونی فقط کمی تحمل کنی و منو ببخشی تا ابد مدیونت می‌شم.

صدای دوش حمام و صدای حرف‌زدن‌ها رو از طبقهٔ پایین می‌شنوم. بالش رو می‌کشم رو صورتم، ولی دیگه دیر شده، دیگه بیدار شدم.

تا روزی که زنده هستی، همیشه یه چیزی منتظرته؛ و حتا اگه اون چیز بد باشه و تو بدونی که اون بده، چیکار می‌تونی بکنی؟ تو نمی‌تونی دست از زندگی‌کردن برداری.

اگه قبل از این‌که یه چیز خوب یا فوق‌العاده یا هیجان‌انگیز برات اتفاق بیفته بمیری چی؟

بیش‌تر از هر چیزی عاشق رقصیدنم و قصد دارم که زندگیم رو به رقصیدن بگذرونم.

هیچ‌کی هیچ‌وقت عاشق تو نمی‌شه

برای چند دقیقه. به ذهنم می‌گم که با من دراز بکشه و بهش می‌گم، بخواب، بخواب، بخواب.

تو تنها کسی هستی که می‌دونه مشکل من چیه.

می‌دونم که اون باید یه جایی همین جاها باشه، حتا اگه اثری ازش نباشه.

اونا نمی‌دونستن که وقتی من تصمیم رو راجع‌به چیزی بگیرم، حتماً انجامش می‌دم.

این چیزیه که من دربارهٔ فقدان می‌دونم: با گذشت زمان بهتر نمی‌شه. آدم فقط یه‌جورایی بهش عادت می‌کنه. آدم هیچ‌وقت دلتنگیش برای آدم‌هایی که رفتن کم نمی‌شه و از بین نمی‌ره. فقدان، با این‌که دیگه این‌جا حضور نداره، زیادی سنگینه.

می‌تونم خودم رو اون‌جا، تو انعکاس مردمکش ببینم، انگار که واقعاً منو اون‌جا گذاشته باشه و با خودش همه‌جا ببره.

خیلی راحته که به آدما هرچی که می‌خوان رو بدی. چیزی‌که ازت انتظار می‌ره. مشکل این کار اینه که آدم فراموش می‌کنه کجا خود واقعیش شروع و کجا خود تقلبیش، اونی که تلاش می‌کنه برای همه‌کس، همه‌چیز باشه، تموم می‌شه.

این چیزیه که من دربارهٔ فقدان می‌دونم: با گذشت زمان بهتر نمی‌شه. آدم فقط یه‌جورایی بهش عادت می‌کنه. آدم هیچ‌وقت دلتنگیش برای آدم‌هایی که رفتن کم نمی‌شه و از بین نمی‌ره. فقدان، با این‌که دیگه این‌جا حضور نداره، زیادی سنگینه.

دنیا منو ترسونده بود. دنیا این کارو کرد. خصوصاً وقتی بهت آدم‌هایی رو می‌ده که عاشقشونی و بعد اونا ازت می‌گیره

چطور یه همچین چیز تموم‌شدنی‌ای ممکنه تو یه لحظه اتفاق بیفته؟ بدون هیچ آمادگی. بدون هیچ اخطاری. هیچ فرصتی برای انجام کارهایی که برنامه داشتی انجام بدی، نیست. فرصتی برای خداحافظی‌کردن نیست