بریده‌هایی از کتاب ستون دنیایم باش

از شیوهٔ حرف‌زدنش خوشم نمی‌آد، برای همین با مشت می‌زنمش.

من فکر نمی‌کنم. فقط عمل می‌کنم. شاید چون عصبانی هستم. از همه. از خودم. احساس می‌کنم الان می‌تونم کل دنیا رو شکست بدم.

«هیچ چیزی به اندازهٔ قضاوت‌کردن دربارهٔ یه نفر دیگه، آدم‌ها رو به هم نزدیک‌تر نمی‌کنه. حتا وقتی ما یه کار اشتباهی هم انجام می‌دیم، بازم اون قضاوت‌ها پا بر جا می‌مونن...»

«می‌دونی چیه، بعضی وقتا نمی‌تونم تو رو درک کنم. واقعاً تو هم به اندازهٔ بقیهٔ ما عوضی هستی؟ یا اون‌جا، توی اون سینهٔ تکامل‌نیافته‌ت یه قلبی هم داره می‌تپه؟»

دنیا از حرکت ایستاده و قبلم از حرکت ایستاده و من تنهای تنهام.

ذهنم بیش از این درگیر فکرکردن به چیزهای مهمه که بخواد حواسش به شخصیت‌ها باشه.

ذهنم این‌قدر عجیب‌غریبه که چند سال اخیر دارم درباره‌ش یه چیزایی می‌نویسم، نه داستان زندگی‌مو، بلکه یه جورایی گزارش‌نامهٔ، این منم، این چیزیه که دارم بهش فکر می‌کنم

«بیایین بریم تو. هوا سرده. فردا مدرسه دارین.» اگه جلوی مامانو نگیریم، یه لیست صدویک تایی از دلایلی که ما نباید روی این ایون باشیم ردیف می‌کنه.

به زور یه صدای خندهٔ بی‌روح از خودم درمی‌آرم که به نظر می‌رسه انگار یه نفر داره خفه‌م می‌کنه.

مردمِ کوچیک، مردمی که از درون کوچیکن، دوست ندارن تو این‌قدر بزرگ باشی.

دقیقاً به همین دلیله که وارد شبکه‌های اجتماعی نمی‌شم. کلی کامنت با منظور بد و نیشدار و ضعیف‌آزاری که در جملهٔ، "من فقط دارم نظرم رو بیان می‌کنم، همون‌طور که قانون اساسی کشور بزرگ‌مون ازم می‌خواد، اگه دوست نداری، نخونش. غیره و غیره و غیره"، مخفی شدن.

«بعضی وقتا مردم خیلی ساده عوضی می‌شن. بعضی وقتا عوضی می‌شن چون می‌ترسن. بعضی وقتا انتخاب می‌کنن که قبل از این‌که بقیه باهاشون عوضی‌بازی دربیارن، اونا خودشون عوضی شن. درست مثل یه جور عوضی‌بودن به‌عنوان سیستم دفاعی.»

«بهتر شکارچی باشی تا شکار. حتا اگه خودتو شکار کنی.»

بنا به دلایل احمقانه‌ای، نزدیکه که گریه کنم.

موضوع اینه. والدین من با تمام خطاهاشون، انسان‌های خوبی هستن. باشه، مادرم خوب‌تر از پدرمه. اونا به من و برادرهام هم یاد دادن که انسان‌های خوبی باشیم و با این‌که ممکنه همیشه مثل آدم‌های خوب رفتار نکنیم، ولی هنوز هم این خصیصه توی وجود ما هست، توی وجود من هست.

بالاخره به خودم می‌گم: به درک.

هیچی دیگه هیچ‌وقت مثل قبل درست نمی‌شه، ولی من بهش عادت می‌کنم.

یه زندگی معمولی چیزیه که من از وقتی‌که یادم می‌آد، می‌خواستم.

خودم. ترجیح می‌دم خودم رو از دست ندم.

گیلاسم رو بالا می‌برم و اون گیلاسش رو به گیلاس من می‌زنه و ما در سکوت نوشیدنی‌مون رو می‌نوشیم.