بریده‌هایی از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

رمانتیک بودن چیز زیبایی است، اما حقیقت چیز دیگری است

در این دنیا کلمهٔ «آزادی» زیاد به گوشت خواهد خورد. این کلمه هم همانند «عشق» تمام ارزشش را از دست داده است.

چیدن سیب ممنوعه توسط حوا باعث به وجود آمدن گناه نشده، بلکه باعث به وجود آمدن کنجکاوی باشکوهی به اسم «نافرمانی» شده

زندگی یعنی خستگی، یعنی یک جنگ تکراری که هر روز باید آن را تجربه کنی و برای هر لحظه شادی کوتاه‌مدتش باید تاوان سنگینی بپردازی

به اعتقاد کشیش‌ها مهم‌ترین دلیل بچه دار نشدن این است که پاکی‌مان را حفظ کنیم و این یعنی این‌که برای حفظ پاکی احساستمان را از بین ببریم. پس در نهایت همگی همجنس‌گرا می‌شویم، چرا که نتیجه یکسان خواهد بود و در آن شرایط چیزی باقی نمی‌ماند

تقدیم به روح بلند پدرم که با هرنفس لحظه‌ای به او نزدیک‌تر می‌شوم

فکر می‌کنم خوشبین بودن از شجاعت می‌آید. من خوشبین نبودم، چون شهامتم را از دست داده بودم.

انسان‌ها وقتی خود را در خطر می‌بینند تن به خفت می‌دهند و به محض این‌که خطر رفع شد، به جایگاه انسانی خود بازمی‌گردند.

گرچه الان که در رحم من هستی، با وجود فضای تنگی که داری و تاریکی‌ای که پشت سر می‌گذاری، معنای آزادی را بیش‌تر از این دنیا درک می‌کنی؛ چون تنهایی، چون نیازی نیست دل کسی را به دست آوری یا از کسی عذرخواهی کنی... نه کسی تو را آزار می‌دهد و نه از تو انتظاری دارد، چون در تنهایی به سر می‌بری و از دنیای اسارت و محدودیت چیزی نمی‌دانی. در این دنیا با هزاران قانون «باید» و «نباید» مواجه می‌شوی. هزاران رییس خواهی داشت. اولین رییس تو من هستم، چرا که ناخواسته می‌خواهم قوانین این دنیا را به تو بیاموزم و انتظار دارم تو آن‌ها را رعایت کنی، حتی اگر به صلاحت نباشد

دکترش در تعجب بود که چگونه با این که هم سرطان سینه داشت و هم سرطان ریه، هنوز زنده مانده است. اوریانا در جواب گفته بود: «تو به عنوان پزشک باید با من از زندگی حرف بزنی، نه از مرگ!»

گرچه مادرم همیشه عقیده داشت: «کسی که دختر به دنیا می‌آید بدبخت است!»، اما من با عقیدهٔ او مخالفم.. او وقتی دچار افسردگی شدید می‌شود می‌گوید: «ای کاش مرد بودم.» هرچند خودم خوب می‌دانم که دنیای ما توسط مردان و برای آن‌ها ساخته شده و ظلم و زورگویی در ضمیرشان نهادینه است.

تنها کسانی که در گذشته‌شان زیاد گریه کرده‌اند می‌توانند قدر لحظات شاد اکنون‌شان را به خوبی بدانند و این‌گونه بخندند.

این حس خیلی قشنگ و غرورآفرین است که یک انسان بتواند یک انسان دیگر را در خود پرورش دهد و روحی دیگر را در کنار روح خود بدمد و خود را به جای یک نفر، دو نفر احساس کند.

با این‌همه زن بودن زیباست... که شجاعتی لطیف می‌خواهد. دختر بودن، یعنی یک جنگ بی پایان...

به راستی که "زندگی" واژهٔ عجیبی است. زخم‌های روی بدن خیلی زود التیام می‌یابند و کم‌کم که اثر زخم‌ها از بین خواهند رفت، فراموش می‌کنیم که روزی از همین زخم‌ها خون می‌چکید.

فردای قشنگ همان است که برای به دست آوردن یک لقمه غذا باید لباس زیر بشوری

دختر بودن، یعنی یک جنگ بی پایان...

البته فکر نکن زندگی برای مردان هم آسان است، مردان هم باید با بی عدالتی و اسارت بجنگند. اگر خیلی قوی باشی مسئولیت‌های خیلی سنگین به دوشت خواهند گذاشت و به خاطر مرد بودنت اگر اشک بریزی یا طلب عشق کنی، مورد تمسخر واقع خواهی شد. مجبوری به جنگ بروی که یا بکشی یا کشته شوی و خواسته یا ناخواسته تو را مجبور به پذیرش بی‌عدالتی‌های جنگ می‌کنند.

گرچه همیشه انتظارت را کشیده‌ام، اما هیچ گاه آمادگی پذیرش تو را نداشته‌ام و همیشه این سؤال در ذهنم مرا به وحشت می‌انداخت که نکند خودت دوست نداشته باشی که به این دنیا بیایی و همیشه مرا با فریاد سرزنش کنی که چرا مرا به این دنیا آوردی؟... چرا؟...

متوجه باش، من یک فرزند ناخواسته بودم که در اثر یک غفلت به وجود آمدم. مادرم برای این‌که من به دنیا نیایم هر شب معجونی را با آب مخلوط کرده و سپس با گریه و زاری آن را می‌خورد و این کار هر شب او بود تا این که یک شب، اولین تکان‌های مرا در وجودش احساس کرد و این نشان از آن بود که من نمی‌خواهم از بین بروم و دقیقاً در همان لحظه بود که لیوان معجون از دستش به زمین افتاد و روی زمین ریخت و چند ماه بعد بود که من پیروزمندانه در زیر نور آفتاب می‌غلتیدم...