بریده‌هایی از کتاب یافتن جوهر درون

یافتن جوهر به این معناست که تجربیات جدید را بپذیرید و مسیرهای جدید، توانایی‌های درونی و دنیای اطرافتان را کشف کنید.

یافتن جوهر سفری اکتشافی برای یافتن خود است. همان‌طور که در پیشگفتار به آن اشاره کردم، یک سفر دوراهه است: یک سفر درونی برای کشف آنچه درونتان نهفته است و یک سفر برونی برای کشف فرصت‌هایی که در محیط اطرافتان وجود دارد.

جوهر نقطه‌ی تلاقی استعداد طبیعی و احساسات شخصی است.

شما دنیای برونی را فقط از طریق دنیای درونی خود درک می‌کنید.

برای یافتن جوهر، باید خودتان را جور دیگری ببینید. آناییز نین شاعر گفته است: «دنیا را آن‌طور که هست نمی‌بینم: آن‌طور که خود هستم، می‌بینمش.» منظورش این است که هیچ کس نقطه‌نظری بی‌طرفانه ندارد. ما دنیای اطرافمان را از دید دنیای درونی خود می‌نگریم و هر کدام از این دنیاها طرز نگرش ما را نسبت به دیگری شکل می‌دهد. ما به عنوان یک انسان همیشه مستقیم به دنیا نگاه نمی‌کنیم؛ ما تجربیات خود را از طریق طرح ایده‌ها، ارزش‌ها و اعتقادات تفسیر می‌کنیم. بعضی از این طرح‌ها تحت اختیار خودمان هستند و برخی دیگر تحت تأثیر فرهنگی که ما بخشی از آن هستیم و دوره‌ای که در آن زندگی می‌کنیم

نظر شاعر امریکایی، رالف والدو امرسون، چیز دیگری است. او می‌گوید: «آنچه در گذشته بوده و آنچه پیش رویمان است، مسائل ناچیزی هستند که با آنچه درونمان است، مقایسه می‌شوند.»

«بیست سال دیگر مأیوس‌تر خواهید بود نه به دلیل کارهایی که انجام داده‌اید، بلکه به دلیل چیزهایی که انجام نداده‌اید. پس طناب کشتی را رها کنید. بادبان‌ها را بالا بکشید و از بندرگاه امن دور شوید. در جهت وزش باد حرکت کنید. سیاحت کنید. خیال‌پردازی کنید. کشف کنید.»

کمبل می‌گوید: «زندگی خوب، یک سفر قهرمانانه از پس سفری دیگر است. دوباره و دوباره به گستره‌ی ماجراجویی فرا خوانده می‌شوید. به افق‌های نوین فرا خوانده می‌شوید. هر بار، همان مشکل وجود دارد: آیا جرئت دارم؟

چرا تشویق به خلاقیت و اعتقاد به این‌که انسان همان شخصی است که می‌خواهد باشد، در مدارس ابتدایی این‌قدر رایج است و چگونه آن‌ها به تدریج این نگرش را در انسان ایجاد می‌کنند و حال آن‌که فرصت بعدی که انسان برای واقعیت بخشیدن به تمایلاتش به صورت تمام‌وقت به دست می‌آورد زمانی است که بازنشسته شده باشد.

اغلب یکی از مهم‌ترین دلایل برای پرهیز از سؤال «قدم بعدی چیست؟» این است که فرد نیازی به آن ندارد. آنچه در حال حاضر مشغول به انجام دادنش هستید ممکن است زندگی‌تان را منور نکند، اما به اندازه‌ی کافی خوب هست؛ مهم‌تر این‌که ایمن است

«همان‌طور که به چهل‌سالگی نزدیک‌تر می‌شدم، بیشتر از این موضوع می‌ترسیدم که زندگی‌ام تباه شده است. می‌ترسیدم پیر شوم و حسرت بخورم که چرا در زندگی‌ام خطر نکرده‌ام. آن هراس به جای این‌که سدی جلوی راهم بشود، مانند یک پای قدرتمند از پشت به من لگد زد و مرا به جلو هل داد. به این نتیجه رسیده بودم که اگر در زندگی‌ام خطر نمی‌کردم، صد درصد شکست می‌خوردم.

زندگی شما نهادی است و نه خطی. قادر به برنامه‌ریزی کل سفر خود نیستید و البته نیازی به انجام دادن آن نیست. آنچه برای برنامه‌ریزی لازم دارید، قدم‌های بعدی است.

بعضی افراد نمی‌توانند از انجام دادن کاری که دوست دارند یک زندگی خوب برای خود بسازند و برخی اصلاً نمی‌خواهند.

چیزی که مانع حرکت و پیشرفت انسان می‌شود، ذهن خودش است.

«هیچ چیز خوب و بدی وجود ندارد، بلکه افکارمان آن را خوب یا بد می‌کند.»

کاش آن‌قدر شهامت داشتم که می‌توانستم آن‌طور که می‌خواستم زندگی کنم، نه آن نوع زندگی که دیگران از من انتظار داشتند!

هنرپیشه و کمدین امریکایی، فیلیس دیلر، یک بار گفت که سه سال اول زندگی یک کودک را صرف آموزش راه رفتن و حرف زدن به او می‌کنیم و بعد از آن دوازده سال در مدرسه به آن‌ها می‌گوییم بنشینند و دهانشان را ببندند.

مدرسه‌ها اعتبار کمی برای کار غیرعلمی قائل هستند، مانند هنرهای تجسمی و نمایشی، تربیت بدنی و برنامه‌های عملی و «حرفه‌ای». در نتیجه، خیلی از دانش‌آموزان، حتی آن‌هایی که در کار علمی خوب هستند، هرگز دامنه‌ی واقعی استعدادهای خود را کشف نمی‌کنند، مخصوصاً اگر استعدادها در محدوده‌های فراموش‌شده پنهان باشند.

مدرسه‌ها عمدتاً روی انواع مشخص استعدادهای آکادمیک تأکید می‌کنند که شامل فرم‌های خاص استدلال کلامی و ریاضی است. به کرّات نیز هوش دانش‌آموزان را با مفهوم کلی IQ یا همان بهره‌ی هوشی می‌سنجند. این نوع استعدادها واقعاً مهم هستند، اما چیزهای بیشتری درباره‌ی استعدادها وجود دارد که نمی‌شود فقط با کار علمی متداول یا تست IQ آن‌ها را آشکار ساخت.

دانش‌آموزان دقیقاً در مدرسه چه کار می‌کنند؟ بیشتر اوقات پشت میز می‌نشینند، می‌خوانند، می‌نویسند، حساب می‌کنند و تا حدودی مانند یک منشی دون‌پایه عمل می‌کنند.