بریده‌هایی از کتاب یافتن جوهر درون

کنفوسیوس گفته است: «شغلی را انتخاب کنید که دوست دارید، و در این صورت حتی یک روز در زندگی‌تان مجبور به کار کردن نخواهید بود.»

جودیت باتلر می‌گوید: «هیچ وقت خودم را کاملاً نمی‌شناسم چرا که در قسمتی از وجودم ردپای پیچیده‌ی دیگران وجود دارد.»

وقتی در جوهر خود باشید، نظرتان درباره‌ی زمان عوض می‌شود. اگر کاری را انجام دهید که واقعاً دوست دارید، یک ساعت برایتان مانند پنج دقیقه می‌گذرد؛ اگر کاری را انجام دهید که دوست ندارید، پنج دقیقه برایتان مانند یک ساعت می‌گذرد.

دو ماهی جوان در حال شنا کردن در جهت جریان آب بودند و یک ماهی بزرگ‌تر در جهت مخالف آن‌ها شنا می‌کرد. ماهی بزرگسال گفت: «صبح به خیر پسرها. آب چطور است؟» آن دو ماهی به او لبخند زدند و از کنارش گذشتند. بعد از مدتی، یکی از ماهی‌های جوان رو به دیگری کرد و گفت: «آب دیگر چیست؟» جوهر طبیعی‌اش آن‌قدر برایش عادی بود که حتی متوجه نبود در آن شنا و زندگی می‌کند. در جوهر خود بودن، همانند همین موضوع است: انجام دادن کاری که حس کامل متعارف بودن به شما می‌دهد، شدیداً در وجودتان طنین می‌اندازد و حس می‌کنید همان شخصی هستید که واقعاً باید باشید.

جایی که کاری را شروع می‌کنید همان جایی نیست که آن را تمام خواهید کرد.

به قول جوزف کمبل، اگر در جهت احساساتتان پیش بروید، فرصت‌هایی پدیدار می‌شوند که حتی تصورش را هم نمی‌توانستید بکنید؛ فرصت‌هایی که اگر پیش نمی‌رفتید، هرگز به دست نمی‌آوردید.

«آنچه باعث موفقیت افراد می‌شود انگیزه، پشتکار و توانایی آن‌ها در عبرت گرفتن از اشتباهات و میزان سخت‌کوشی در انجام دادن کارهاست.»

اگر خود را در برابر تجربیات جدید آزاد بگذارید، احتمال‌ها تصاعدی به تجربیاتی تبدیل می‌شوند که دنیای شما را عمیقاً تغییر مثبتی می‌دهند.

در هر موقعیتی که باشید، آنچه برای شما اتفاق می‌افتد بیشترین تأثیر را در زندگی‌تان نمی‌گذارد بلکه برداشت شما از اتفاقات زندگی است که بیشتر از همه اهمیت دارد.

یافتن جوهر سفری اکتشافی برای یافتن خود است. همان‌طور که در پیشگفتار به آن اشاره کردم، یک سفر دوراهه است: یک سفر درونی برای کشف آنچه درونتان نهفته است و یک سفر برونی برای کشف فرصت‌هایی که در محیط اطرافتان وجود دارد.

بیشتر اشخاص در دادن یک چکش به دست کودکی چهارساله تردید می‌کنند. خطرات ناشی از این کار، خطرات محیطی تا خطرات جسمی را در بر می‌گیرد. وقتی پدربزرگ امیلی کامینز چکشی را به دست او داد، هیچ فاجعه‌ای رخ نداد ـ اما احساسات امیلی را شعله‌ور ساخت. او به من گفت: «ساعت‌ها با پدربزرگم در اتاقک ته باغ بودیم. کاملاً مجذوب خلاقیت پدربزرگم بودم و این‌که چطور می‌توانست وسایل به دردنخور را انتخاب کند، آن‌ها را اوراق کند و برای من و دیگر نوه‌هایش اسباب‌بازی بسازد. وقتی بزرگ‌تر شدم، او به من چیزهایی یاد داد. کارم را با میخ زدن روی میز کار شروع کردم. وقتی در دوره‌ی متوسطه بودم، می‌دانستم چگونه با ماشین تراش کار کنم و برای خودم وسایل بازی درست می‌کردم. در وجودم نوعی شیفتگی نسبت به پیدا کردن وسایل اضافه دارم و نوعی هیجان برای ساختن چیزهای جدید و حس تحسین برای اختراع آن‌ها.» امیلی بلافاصله متوجه شد ذوقش را کشف کرده، گرچه شاید به عنوان یک کودک مدرسه‌ای مفهوم آن را این‌طور برداشت نمی‌کرد. او بلافاصله احساس «سرزندگی» کرد و متوجه شد که هیچ چیز دیگر او را به این اندازه سر ذوق نمی‌آورد.

انسان‌ها به آن مرحله از موفقیت می‌رسند که اعتماد به نفسشان اجازه می‌دهد.

آناییز نین شاعر گفته است: «دنیا را آن‌طور که هست نمی‌بینم: آن‌طور که خود هستم، می‌بینمش.» منظورش این است که هیچ کس نقطه‌نظری بی‌طرفانه ندارد. ما دنیای اطرافمان را از دید دنیای درونی خود می‌نگریم و هر کدام از این دنیاها طرز نگرش ما را نسبت به دیگری شکل می‌دهد.

بروکس همچنین می‌گوید: «تلخ‌ترین واقعیت برای من این است که می‌بینم شخصی یک موقعیت شغلی را قبول می‌کند فقط به این دلیل که حقوق بالایی دارد و سپس همه‌ی پولش را خرج وسایلی می‌کند که او را خوشحال کند، چون ساعات کاری برایش بسیار رنج‌آور است. کسانی که کاری را انجام می‌دهند که دوست دارند، احساس می‌کنند اصلاً کار نمی‌کنند و فقط زندگی می‌کنند.»

زمانی که امیلی وارد دبیرستان شد در مسابقات فنی شرکت می‌کرد. او همین‌طور هدفش را پالایش داده بود. از جایی که زمانی محل اختراع و ساخت اسباب‌بازی برای خود و دیگر بچه‌های فامیل بود، می‌خواست به جایی برسد که ساخته‌هایش مرتبط به مشکلات واقعی دنیا بشوند. در اولین رقابت استانی، مشکل پدربزرگش را در نظر گرفت که به دلیل ابتلا به آرتروز به سختی می‌توانست لوله‌ی خمیردندان را فشار دهد. امیلی برای پدربزرگش یک دستگاه اتوماتیک ساخت. «در نهایت، بعضی از کارشناسان صنعتی مرا مورد داوری قرار دادند. سخت وحشت‌زده شده بودم چون هرگز دوست نداشتم در جمع سخنرانی کنم. بعد از سخنرانی‌ام داورها شروع کردند به انتقاد از من، همان لحظه دریافتم قادر به سخنرانی هستم. اختراعم را واقعاً قبول داشتم و در مورد آن هیجان‌زده بودم و این اعتماد به نفس به عرصه‌ی ظهور رسید. در آخر مرا برنده اعلام کردند چون گفتند احساس و هیجانی واقعی نسبت به اختراعم داشته‌ام، احساسی که خیلی با احساسات دیگر شاگردان مدرسه‌ای فرق دارد، زیرا دیگر شاگردان اشیای معمولی مانند قفسه برای دستگاه‌های بازی و امثال آن ساخته بودند.» امیلی در آخرین رقابت، قبل از این‌که وارد دانشگاه شود شکست خورد

ایجاد یک تغییر بااهمیت پیامدهایی کمتر از آنچه تصور می‌کنید در پی دارد.

در جوهر خود بودن، به شخص انرژی می‌دهد. در جوهر خود نبودن انرژی را از شخص می‌گیرد.

اگر هیچ استعداد خاصی نداشته باشم چه؟ - اگر هیچ احساس راستینی نداشته باشم چه؟ - اگر چیزی را دوست داشته باشم که در انجام دادنش خوب نباشم چه؟ - اگر از عهده‌ی کاری بربیایم که هیچ علاقه‌ای به انجام دادنش ندارم چه؟

مهم‌ترین قدم در زندگی، برداشتن قدم اول است. باید شروع کنید: عازم کشتیرانی شوید.

گزینه‌های بیشتری در تحصیلات عالی نسبت به برنامه‌های آکادمیک معمول وجود دارد. این دانشکده‌های حرفه‌ای نامبرده ـ مثلاً در رشته‌های طراحی، هنرهای نمایشی، بازرگانی و صنعت ـ چیزهای بیشماری برای ارائه به دانشجوها در تمام سنین دارند. فرهنگ دانشگاه‌گرایی تمایل به خوار کردن این گونه حرفه‌ها دارد، گرچه اقتصاد بسته به آن‌هاست و اشخاص بسیاری انگیزه‌ی واقعی خود را در آن‌ها می‌یابند.