بریده‌هایی از کتاب سفر روح (سیری در جهان‌های معنوی، دیدار از طبقات مختلف برزخ با هیپنوتیزم)

بسیاری اوقات وقتی من کسی را که در یک سانحه یا اتفاق غیرمترقبه درگذشته به زندگی قبلی‌اش برمی‌گردانم، شاهد خاطرات ناشی از عصبانیت و نارضایی او هستم. روح‌هایی که در چنین وضعی به برزخ وارد می‌شوند، اغلب از اینکه افراد مورد علاقه‌ی خود را به‌طور ناگهانی ترک کرده‌اند، ابراز سرگردانی و سردرگمی می‌کنند. اینها برای مرگ، آمادگی نداشته‌اند و بعضی‌ها پس از جدا شدن از جسم خود احساس فقدان و غم می‌کنند.

وقتی جسم ما می‌میرد و روحمان به آن دنیا می‌رود، والدین ما معمولاً در دروازه‌ی برزخ به استقبالمان می‌آیند. ولی در مدت اقامت در آنجا خیلی همدیگر را نمی‌بینیم

میزان عفو و بخشش در آن دنیا اعجاب‌انگیز است

هر وقت سوژه‌ای، مثل گزارش شماره‌ی ۱۳، احساس می‌کند که زندگی خود را تلف کرده، به‌خصوص اگر مرتکب خودکشی شده باشد، از بازگشت به برزخ اکراه دارد.

علی‌رغم باورهای بعضی از مردم، روح‌ها غالباً علاقه زیادی به آنچه بعد از مرگ برای جسمشان رخ می‌دهد ندارند

یادداشت: روح‌ها اغلب در لحظات قبل از مرگ واقعی و به هنگامی که جسم آنها درد و رنج می‌برد، جسم میزبان (بدن خود) را ترک می‌کنند.

من ذاتاً فردی مذهبی نیستم، اما به‌نحوی دریافتم جایی که پس از مرگ جسمی همه به آنجا خواهیم رفت، مکانی است که بر آن نظم خاصی حاکم است و هدفی دارد.

اگر مرگ پایان همه چیز ما باشد، به‌راستی زندگی بی‌معنا و بیهوده خواهد بود.

دنیایی دیگر با معیارهایی مشخص وجود دارد، که جایگاه ابدی روح است و هرکس حاصل نیات و اعمال خود را در آن می‌دِرَود.

این تحقیقات، همچنین مؤید این نکته است که حساب و کتابی واقعی وجود دارد و کسی را از آن گریز نیست و حق هیچ‌کس ضایع نمی‌شو

من سوژه‌های بسیاری داشته‌ام که جمع سال‌های زندگی‌های زمینی آنها بالغ بر ۳۰ هزار سال بوده است و هنوز هم در سطوح اول و دوم پیشرفت روحی هستند. البته برعکس این وضعیت هم در موارد نادر دیده می‌شود. اما جهش ناگهانی در پیشرفت روحی بسیار استثنایی است. در مورد کلاس‌های برزخ هم مثل هر نظام آموزشی دیگری، فراگیری بعضی از موارد درسی برای هر شاگرد مشکل است. مثلاً یکی از سوژه‌های من در زندگی‌های متوالی خود که تا به حال ۸۵۰ سال طول کشیده است، هنوز نتوانسته با حسادت مبارزه کند. حال آنکه در همین مدت موفق شده و بر صفات سماجت، یک‌دندگی و تعصب غلبه کند. یکی دیگر از سوژه‌ها مدت هزار و ۷۰۰ سال است که کوشش می‌کند قدرت مهار تحکم بر سایرین را به دست آورد و هنوز نتوانسته. حال آنکه مهر و محبت به سایرین را فراگرفته است.

سوژه‌های من عنوان می‌کنند که وقتی یک روح به مرحله‌ی بلوغ کامل برسد، دیگر لازم نیست برای زندگی زمینی به این دنیا بیاید.

اظهارات سوژه‌های مختلف مرا قانع کرده است که برای روح هیچ جایی به اندازه‌ی زندگی جسمی در کره‌ی زمین همراه با زجر و درد و ناراحتی نیست. سوژه‌ها به من می‌گویند که تمام ارواح عادی بعد از مرگ جسم به جایی برده می‌شوند که آنها را با حوصله و محبت پذیرا می‌شوند.

اظهارات سوژه‌های مختلف مرا قانع کرده است که برای روح هیچ جایی به اندازه‌ی زندگی جسمی در کره‌ی زمین همراه با زجر و درد و ناراحتی نیست.

روحی که واقعاً قادر نباشد کشش‌های تجاوزگرانه‌ی بشری مربوط به جسم خود را مهار کند، باید در دنیای دیگر مسئول آن اعمال باشد. این موضوع رفتن به بهشت یا جهنم به جهت مسئولیت در مقابل اعمال نیک یا بد که از دیرباز جزو اعتقادات دینی بوده است را مطرح می‌کند.

در برزخ، تمام روح‌ها، علی‌رغم میزان پیشرفتشان، نهایتاً به یک ایستگاه مرکزی که من آن را محل تقسیم staging area نامیده‌ام می‌رسند.

می‌توانی برای من توضیح بدهی که تو چطور وقتی در حالت روح هستی، از خودت قیافه‌ی بشری منعکس می‌کنی؟ از ... انرژی‌ام استفاده می‌کنم ... کافی است فقط فکر آن قیافه‌ای که می‌خواهم داشته باشم را بکنم ... اما نمی‌دانم چه نیرویی این توانایی را به من می‌دهد. خوب ... می‌توانی بگویی چرا تو با سایر عناصر روحی در مواقع مختلف قیافه‌های خاصی را از خود بروز می‌دهی؟ (مکث طولانی) این بستگی دارد که شما در چه سطحی قرار داشته باشید ... ضمناً بستگی به حالت ذهنی هم دارد.

روی زمین وقتی شما به چشمان کسی نگاه می‌کنید ... حتی فردی که برای اولین مرتبه می‌بینید ... گاهی پیش می‌آید که احساس می‌کنید او را می‌شناسید. جسم شما نمی‌فهمد که دلیلش چیست ... ولی روح، آن فرد را به یاد می‌آورد.

اغلب تازه‌واردهای برزخ، مدت کمی در سردرگمی محل جدید، یا حیرانی از آنچه که برایشان رخ خواهد داد به‌سر می‌برند. راهنماهای ما و تعدادی از روح‌های دوستان و آشنایان، نزدیک دروازه‌ی ورودی برزخ منتظر هستند و با ابراز مهربانی و مددکاری به ما اطمینان می‌دهند که جای دلواپسی و نگرانی نیست.

آیا اشیا و ساختمان‌هایی که در برزخ مشاهده می‌کنی جسمیت دارند یعنی جامد هستند؟ می‌خواهم همین موضوع را مطرح کنم. اگرچه در اول به نظر می‌رسد جسمیت دارند، ولی واقعاً این‌طور نیست. مثل این است که همه چیز از بافته شدن اشعه‌های نور به همدیگر به وجود آمده است. غلظت و رقت در اشعه‌ها سبب تظاهر رنگ‌ها و جسمیت اشیا شده است. ضمناً همه چیز به‌راحتی عقب و جلو می‌شود، در حرکت است. من همیشه وقتی از سطح زمین دور می‌شوم، این حالت را مشاهد می‌کنم.