بریده‌هایی از کتاب سفر روح (سیری در جهان‌های معنوی، دیدار از طبقات مختلف برزخ با هیپنوتیزم)

دوستانم دور من جمع هستند و داریم از مضحک بودن زندگی روی زمین صحبت می‌کنیم. ما داریم یکدیگر را به جهت جدی گرفتن زندگی در آنجا مسخره می‌کنیم.

نحوه‌ی پیشرفت ما در زندگی بر اساس برنامه‌ریزی است. ولی در هر موقعیت برای رسیدن به هدف راه‌های مختلفی در جلویمان داریم و در انتخاب آنها آزاد هستیم.

همگی عنوان می‌کنند بارزترین خصوصیت برزخ این است که یک نیروی قوی نامرئی با هماهنگی و نظم خاصی همه چیز را هدایت و رهبری می‌کند.

گه‌گاه پیام‌هایی به‌صورت الهام برای توجه به اعمال و کردارمان به ما می‌رسد.

یک شروع مجدد بهتر از آن است که ما از قبل بدانیم به خاطر سوابقمان چه وضعی برایمان پیش خواهد آمد.

اگر ما دچار آسیب‌ها و صدمات فردی بشویم باید بدانیم که خودمان دانه‌ی تخریب خود را در درونمان کاشته‌ایم.

مرگ سیاهی نیست، روشنایی است.

حساب و کتابی واقعی وجود دارد و کسی را از آن گریز نیست و حق هیچ‌کس ضایع نمی‌شود. نیات و اعمالند که برتری افراد را نسبت به یکدیگر و قرب و بُعد آنان را نسبت به مبدأ الهی ایجاد می‌کنند. دکتر نیوتون با بررسی و بیان این مطالب، توجه خوانندگان را به این نکته جلب می‌کند که دنیایی دیگر با معیارهایی مشخص وجود دارد، که جایگاه ابدی روح است و هرکس حاصل نیات و اعمال خود را در آن می‌دِرَود.

آیا به یاد داریم که هر کدام از ما چند مرتبه در آینه نگاه کرده و گفته‌ایم «آیا این قیافه‌ی واقعی من است؟» یا «اصلاً من چرا این‌شکلی هستم؟» گرفتاری و مشکل وقتی جدی‌تر می‌شود که ما به جهت محدودیت‌های جسم‌مان نتوانیم کارهایی را که به آنها راغب شده‌ایم انجام دهیم. بارها با سوژه‌هایی روبه‌رو شده‌ام که قاطعانه شکل و قیافه و بدن خود را عامل اصلی ناکامی‌ها و ناخوشی‌هایشان می‌پندارند.

عبارت «هیچ چیز در زندگی ما اتفاقی نیست»، به‌درستی فلسفه‌ی کارما را بیان نمی‌کند. اما این ضرب‌المثل می‌تواند به ما درسی بیاموزد. اعمال ما در سرنوشت ابدی‌مان مؤثر است و به هیچ طریقی نمی‌توانیم از آن فرار کنیم، مخصوصاً اگر به حقوق دیگران تجاوز کرده باشیم.

افرادی که به وجود روح اعتقاد دارند، خیال می‌کنند که همه‌ی روح‌ها بعد از زندگی زمینی در فضای خاصی با هم محشور می‌شوند. بسیاری از سوژه‌های من قبل از آنکه به خواب مصنوعی برده شوند، هنوز همین برداشت را دارند. اما وقتی از خواب بیدار می‌شوند، از اینکه فهمیده‌اند در برزخ برای هر روحی جای خاصی در نظر گرفته می‌شود، دچار شگفتی می‌شوند.

مراجعین من، هم شامل مردان و زنانی هستند که کاملاً پای‌بند مذهبند و هم کسانی را در بر می‌گیرد که اصلاً هیچ‌گونه پایه‌ی اعتقادی خاصی ندارند. اما اکثریت آنها، در فاصله‌ی بین این دو قطب قرار می‌گیرند، با کوله‌باری از باورها و اعتقادات گوناگون درباره‌ی فلسفه‌ی زندگی.

کاربرد خواب مصنوعی (هیپنوتیزم) در پرده‌برداری از حقیقت تا چه اندازه معتبر است؟ مغز اشخاصی که به خواب مصنوعی فرو برده می‌شوند، به‌آرامی از مرحله‌ی بیداری «بتا» Beta می‌گذارد و نوسانات آن از مرحله‌ی میانی پائین‌تر می‌رود و به سطوح مختلف مرحله‌ی «تتا» Theta می‌رسد. مرحله‌ی تتا، خواب مصنوعی (هیپنوتیزم) است، نه خواب طبیعی. وقتی ما می‌خوابیم، به مرحله‌ی پایانی «دلتا» Delta می‌رسیم. جایی که پیام‌های رسیده به درون حوزه‌ی ناخودآگاه وارد می‌شوند و به‌صورت رؤیاهای ما درمی‌آیند. در مرحله‌ی «تتا»، ذهن ابرآگاه دچار بی‌هوشی و ناخودآگاهی نیست. بنابراین ما توانایی دریافت و ارسال پیام‌های مغزی را داریم و تمام مدارهای حافظه و خاطرات نیز باز و مشغول به کار هستند. در حالت هیپنوتیزم، اشخاص در مورد تصاویری که می‌بینند و گفتگوهایی که می‌شنوند و منشأ آنها ذهن ناخودآگاه است، به‌صورت اموری واقعی حرف می‌زنند. سوژها در پاسخ به پرسش‌ها، نمی‌توانند دروغ بگویند، تنها ممکن است آنچه را در ذهن ناخودآگاه خود می‌بینند، به‌طور نادرست تعبیر کنند.

گاهی اوقات سوژه‌ای به من می‌گوید «نیرویی در درون من است که مرا به اعمال ناپسند وادار می‌کند». در واقع افرادی که فکر می‌کنند تحت تأثیر نیروهای خیر و شر قرار می‌گیرند و لذا کنترلی روی اعمال خود ندارند، از لحاظ مغزی بیمار هستند.

بعضی مردم مرگ را از دست دادن نیروی حیات می‌پندارند، حال آنکه قضیه کاملاً برعکس است. جسم ما می‌میرد، اما انرژی روح جاودانی ما با نیروی روحانی و الهی آمیخته می‌شود. مرگ سیاهی نیست، روشنایی است.

هندوها معتقدند، انسانی که در یک زندگی ثروتمند باشد، باید در زندگی دیگری با فقر و تنگ‌دستی روبه‌رو شود تا روح او تعادل لازم را در این زمینه به دست آورد و به‌نحو مناسب پیشرفت کند.

اگر برادر و خواهری روابط بسیار صمیمانه‌ای داشته باشند و یکی از آنها به‌طور ناگهانی در سنین جوانی فوت کند، روح او ممکن است به‌صورت فرزند آن فردِ بازمانده بازگردد تا رشته‌ی مودت قبلی قطع نشود و مأموریت خاصی که قرار بوده به واسطه‌ی آن رابطه‌ی صمیمی صورت گیرد، ادامه پیدا کند و انجام شود.

اتحاد و ارتباط بین اعضای یک واحد اولیه ابدی است. این روح‌ها از لحاظ میزان پیشرفت هم‌ردیف هستند. اهداف مشترک دارند و همواره با یکدیگر در تماس هستند. غالباً وقتی هم که قالب جسمی انتخاب می‌کنند و برای زندگی زمینی به دنیای خاکی می‌روند، با هم دوستان صمیمی، یا اعضای یک خانواده می‌شوند.

یکی از پدیده‌های عجیب دنیای ارواح این است، که افرادی که برای ما خیلی مهم هستند، همیشه حاضرند در دروازه‌ی برزخ به استقبال ما بیایند، حتی اگر آنها زندگی دیگری را روی کره‌ی زمین، با قیافه و در جسم شخص دیگری شروع کرده باشند.

راهنماهای ما و تعدادی از روح‌های دوستان و آشنایان، نزدیک دروازه‌ی ورودی برزخ منتظر هستند و با ابراز مهربانی و مددکاری به ما اطمینان می‌دهند که جای دلواپسی و نگرانی نیست. در واقع ما حضور آنها را از لحظه مرگ جسمی احساس می‌کنیم و تطبیق و خو گرفتن روحی که به برزخ بازمی‌گردد، بستگی به‌نحوه‌ی برخورد همین عناصر روحی مهربان دارد.