بریده‌هایی از کتاب فرزندم چنین باش (ترجمه نامه سی‌ویکم نهج‌البلاغه)

هرکه پر گوید بیهوده گوید، و آن‌که به تفکر نشیند بصیرت و بینش یابد. با خوبان و خیراندیشان بنشین که از آنان شوی، و از بدان و بدکاران بپرهیز تا در شمار آنها نیایی.

از تکیه بر آرزوها بپرهیز، که دستمایۀ احمقان است.

همۀ اعتمادت به خدا باشد و در هر خیر و سعادت تنها بدو امید بند و زبانت را فریادگر این عشق و خیرخواهی قرار ده!

کسی‌که تو را در غرقاب بلا ببیند و دستی برنیارد، دشمن تو است.

از آنان مباش که تنها از طریق خشونت پند می‌پذیرند، که فرزانه از ادب فرهیخته گردد، و چارپا از شلاّق خشونت سر به راه نهد.

بدان، ای عزیز فرزندم! که روزی بر دوگونه است: آنکه تو در تلاش آنی، و آنکه در جستجوی تو است که اگر به سویش دست نیاری خود به دامنت ریزد.

چنین مباد که خاندانت در برخورداری از تو کم اقبال‌ترین و محروم‌ترینِ مردم باشند.

انسان بهترین رازدار خویش است.

جبران زیان خاموشی، آسان‌تر از تلافی خسارت‌های گفتار است؛ که نگهداری آنچه در انبان است به گرۀِ محکم آن است.

در همۀ کارها، چه سخت و چه آسان، خود را به دامان خدا بیفکن و به آستان مقدّسش پناهنده شو و خود را بدو سپار، که پناهگاهی امن و جان‌پناهی استوار است. اظهار نیازت تنها به آفریدگارت باشد و جز آستان بلند او سر به هیچ درگاهی مسای، که هرچه هست، از «عطا» و «مصلحت»، آنجاست.