بریده‌هایی از کتاب برای من غمگین نشوید

یک روز شعری می‌نویسم که آتشفشان‌ها را به تپه‌ها می‌کشاند اما فعلاً بعدازظهرها خوابم می‌گیرد

بگذارید بخوابم عقل در تاریکی است

جایی میان قلب هست که هرگز پر نمی‌شود یک فضای خالی و حتی در بهترین لحظه‌ها و عالی‌ترین زمان‌ها می‌دانیم که هست بیشتر از همیشه می‌دانیم که هست جایی میان قلب هست که هرگز پر نمی‌شود و ما در همان فضا انتظار می‌کشیم و انتظار می‌کشیم.

به جایی که تودهٔ مردم از احمق‌ها قهرمانان ثروتمند می‌سازند

آدم‌ها باهم خوب نیستند. آدم‌ها باهم خوب نیستند. آدم‌ها باهم خوب نیستند. فکر نمی‌کنم هیچ وقت باهم خوب باشند حرفش را هم نمی‌زنم اما گاهی درباره‌اش فکر می‌کنم مهره‌های تسبیح تکان می‌خورند ابرها سایه می‌اندازند و آدم‌کش سر پسربچه را می‌برد مثل مخروط روی بستنی.

آدم‌ها از عشق یا نفرت پاره پاره و خسته‌اند. آدم‌ها باهم خوب نیستند. پولدارها با پولدارها خوب نیستند گداها با گداها. ترسیده‌ایم. نظام آموزشی‌مان می‌گوید همهٔ ما می‌توانیم برنده باشیم. اما دربارهٔ فاضلاب‌ها و خودکشی‌ها چیزی نمی‌گوید. یا دربارهٔ وحشت آدمی که تنهاست و در گوشه‌ای از دنیا درد می‌کشد آدمی که بی آن که کسی لمسش کند یا با او حرفی بزند به گیاهی آب می‌دهد.

در این زندگی عجیب متولد شده‌ایم پس باید با قمار از دست رفتهٔ روزهایمان کنار بیاییم و از رفتن و پشت سر گذاشتن زندگی خوشحال باشیم و خودمان را راضی کنیم. برای من گریه نکنید! برای من غمگین نشوید! چیزهایی را که نوشته‌ام بخوانید و بعد همه را فراموش کنید! از چاه خودتان بنوشید و دوباره شروع کنید!

عجیب تنها هستیم تا ابد تنها و قرار بوده همین باشد اصلاً بنا نبوده طور دیگری باشد ـ و زمانی که تقلای مردن شروع شود آخرین چیزی که دلم می‌خواهد ببینم حلقه‌ای از صورت‌های انسانی‌ست که بالای سرم باشند ـ کاش فقط دوستان قدیمی‌ام باشند دیوارهای خودم کاش فقط آن‌ها بیایند. کمتر پیش آمده که اطرافم خالی باشد اما باز هم بیشتر اوقات تنها بوده‌ام.

تنهای تنها در اتاقی کوچک زندگی می‌کنم و روزنامه می‌خوانم و به‌تنهایی در تاریکی می‌خوابم و خواب جمعیت می‌بینم.

آن قدر مرده‌ایم که حالا حیران مانده‌ایم که چرا هنوز غصه می‌خوریم. پس یک گیلاس برای همه‌مان و یک گیلاس برای خودم.