بریده‌هایی از کتاب برای من غمگین نشوید

فکر کردن به سقراط زمانی که شوکران را سر می‌کشید غم‌انگیز نیست؛ او در آن روزها با یک انتخاب ساده روبه‌رو بود: خوردن یا نخوردن. در روزگار ما میان این اَبَرساختار پریشان شاید سقراط یکی از پیرمردهای مست پیاله‌فروشی باشد در عصر یک روز یکشنبه؛ و البته بسیار جالب‌تر از همیشه اما وقتی به خرد مرکب قرن‌ها برسد کاملاً درمانده می‌شود. شاید از پیاله‌فروشی بیرون بزند و مثل باقی ما تلاش کند با هر جان‌کندنی شبِ پیشِ رو را دوام بیاورد.

تقریباً صبح است. توکاها روی کابل تلفن منتظرند و من رأس ساعت شش صبح ساندویچ فراموش شدهٔ دیروز را می‌خورم. صبح آرام روز یکشنبه. یک لنگه کفشم یک گوشهٔ اتاق راست ایستاده و لنگهٔ دیگر به‌پهلو افتاده است. بله، بعضی زندگی‌ها برای هدر دادن آفریده شده‌اند.

می‌توانم ببینم که زن صاحب‌خانه با یکی از خدمتکارهای پیر به سراغ وسایلم می‌آیند. «ببین این همه مجله زیر این میز چه کار می‌کند؟ تا به حال چنین مجله‌های مسخره‌ای ندیده‌ام...» و بعد همه چیز را در کیسه‌ای می‌ریزند و به ارتش آزادی‌بخش تحویل می‌دهند. خداحافظ چارلز بوکوفسکی.

سر در آوردن ون گوک گوشش را برید و فرستاد برای یک هرزه هرزه هم حالش به‌هم خورد و گوش را انداخت دور. ون! هرزه‌ها گوش نمی‌خواهند پول می‌خواهند. فکر می‌کنم به همین خاطر نقاش بزرگی شدی: بیشتر از این نمی‌فهمیدی.

در انتظار مرگ هستم مثل گربه‌ای که روی تخت‌خواب می‌پرد

نگران مردن نیستم نگران همسرم هستم که او می‌ماند و کلی هیچ. می‌خواهم بداند همهٔ شب‌هایی که کنارش می‌خوابیدم حتی جر و بحث‌های بی‌معنی هم حرف نداشت و کلمه‌های سختی را که همیشه می‌ترسیدم بگویم حالا می‌توانم بگویم: دوستت دارم.

انتظار دارند شاعر بزرگی باشم و من بعدازظهرها خوابم می‌گیرد خبر دارم که مرگ مثل یک گاو غول‌پیکر تهدیدم می‌کند و بعدازظهرها خوابم می‌گیرد. از جنگ‌ها و مردهایی که در رینگ مبارزه می‌کنند خبر دارم از غذا و نوشیدنی خوب و زن‌های خوب خبر دارم و بعدازظهرها خوابم می‌گیرد پشت پردهٔ زردرنگ، در آفتاب لم می‌دهم نمی‌دانم مگس‌های تابستان کجا رفته‌اند. یاد مرگ خون‌آلود همینگوی می‌افتم و بعدازظهر خوابم می‌گیرد.

به نظرم همه‌چیز به قدر کفایت خوب است چون وقتی عشقت می‌رود خدا را شکر سکوت حتمی است

مرگ می‌آید با پاهای ورم‌کرده و گل‌سرخی میان دندان‌هایش چ. ب

تا جایی که می‌شد زندگی کرده‌ام و اگر قرار باشد کسی به لبهٔ زندگی برسد من رسیده‌ام