بریده‌هایی از کتاب برای من غمگین نشوید

نظام آموزشی‌مان می‌گوید همهٔ ما می‌توانیم برنده باشیم. اما دربارهٔ فاضلاب‌ها و خودکشی‌ها چیزی نمی‌گوید. یا دربارهٔ وحشت آدمی که تنهاست و در گوشه‌ای از دنیا درد می‌کشد آدمی که بی آن که کسی لمسش کند یا با او حرفی بزند به گیاهی آب می‌دهد. آدم‌ها باهم خوب نیستند.

درون خودم مقبره‌ای دارم که می‌گوید: ــ بذار دیگران این کار رو بکنن. بذار اونا برنده بشن!

مرگ می‌آید با پاهای ورم‌کرده و گل‌سرخی میان دندان‌هایش

از انتظار از معلق بودن از تنگنا خسته‌ام بگذارید بمب‌ها منفجر شوند شما ملت‌های ترسوی دماغو شما غول‌های بی‌وجدان تمامش کنید! تمامش کنید! تمامش کنید!

آن قدر مرده‌ایم که حالا حیران مانده‌ایم که چرا هنوز غصه می‌خوریم. پس یک گیلاس برای همه‌مان و یک گیلاس برای خودم.

عشق یعنی اسبی با پای شکسته که تلاش می‌کند جلوی چشم چهل‌وپنج‌هزار تماشاچی سر پا بایستد

به‌خاطر این که قهرمانی ندارم، مرا سرزنش نکن! به‌خاطر این که قهرمان نمی‌سازم، مرا سرزنش نکن! مرا به‌خاطر این که از خندهٔ جماعت گیج می‌شوم، سرزنش نکن! مرا به‌خاطر این که با خودم می‌خندم، سرزنش نکن! مرا به‌خاطر ببری که توی قفس افتاده، سرزنش نکن! مقصر منم که مرگ ترسناکی نخواهم داشت. خودت را سرزنش نکن!

به این‌جا پا گذاشته‌ایم به بیمارستان‌هایی چنان گران‌قیمت که مردن به‌صرفه‌تر است وکلایی با دستمزدهای سنگین که گناهکار از آب درآمدن به‌صرفه‌تر است به کشوری که زندان‌هایش پر و دیوانه‌خانه‌هایش تعطیل‌اند به جایی که تودهٔ مردم از احمق‌ها قهرمانان ثروتمند می‌سازند

تا جایی که می‌شد زندگی کرده‌ام و اگر قرار باشد کسی به لبهٔ زندگی برسد من رسیده‌ام. در طول یک عمر، هفت یا هشت‌بار زندگی کرده‌ام و این برای هر آدمی کافی است.

چوبهٔ دار با صدای ترومپت‌ها برپا می‌شود و مردان کوچک دربارهٔ چیزهایی که از توان‌شان خارج است یاوه‌سرایی می‌کنند.