بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

* صبر تلخ آمد، ولیکن عاقبت میوۀ شیرین دهد، پر منفعت

نی حدیث راهِ پُر خون میکند قصه های عشق ِ مجنون میکند

کوزه بودش، آب می نامد به دست آب را چون یافت، خود کوزه شکست

جمله کفها در دعا افراخته نغمۀ "أَرِنِی" به هم درساخته

از علی آموز اخلاص عمل شیر حق را دان منزه از دغل

من چه گویم؟ یک رگم هشیار نیست شرح آن یاری که او را یار نیست

هین بیا، ای شادی جان و جهان

چون بخواهد، عین غم شادی شود عین بند پای، آزادی شود

الله الله یک نظر بر ما فکن

در سبب سازیش، سرگردان شدم وز سبب سوزیش هم، حیران شدم

تا توانی پیش کس مگشای راز بر کسی این در مکن زنهار باز ۷.۴۰ چون که اسرارت نهان در دل شود آن مرادت زودتر حاصل شود

کوی نومیدی مرو، امیدهاست سوی تاریکی مرو، خورشیدهاست ۳۵.۳۵ دل ترا، در کوی اهل دل کشد تن ترا، در حبس آب و گل کشد

شاد باش ای عشق ِ خوش سودای ما ای طبیب جمله علتهای ما

بشنوید ای دوستان این داستان خود حقیقت نقد حال ماست آن

تن ز جان و، جان ز تن مستور نیست لیک کس را دیدِ جان دستور نیست

* نردبان آسمان است این کلام هر که از این بر رود آید به بام

صبر باشد مشتهای زیرکان

ای علی که جمله عقل و دیده ای شمه ای واگو از آن چه دیده ای ۱۷۳.۲۸ تیغ حلمت جان ما را چاک کرد آب علمت خاک ما را پاک کرد

ما چو شطرنجیم، اندر بُرد و مات بُرد و مات ما ز توست، ای خوش صفات

امروز را فردا مکن