بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

گفتِ انسان، پاره ای زانسان بود

روزها گر رفت، گو رو، باک نیست تو بمان، ای آنکه چون تو، پاک نیست

و ز خیال، این مرهم ِ خسته شده

بشنوید ای دوستان این داستان خود حقیقت نقد حال ماست آن

بند بگسل، باش آزاد، ای پسر چند باشی بند سیم و بند زر

ما برون را ننگریم و قال را ما درون را بنگریم و حال را

پس جواب او سکوت است و سکون هست با ابله سخن گفتن جنون

این دم سرد تو در گوشم نرفت خاصه اکنون که شدم دانا و زفت

او ز ننگ عاقلان دیوانه شد

عشقهایی کز پی رنگی بود عشق نبود، عاقبت ننگی بود

هر که او بیدارتر، پُر دردتر هر که او آگاه تر، رخ زردتر

دید موسی یک شبانی را به راه کاو همی گفت ای کریم و ای اله ۴۰.۲ تو کجائی تا شوم من چاکرت؟ چارقت دوزم کنم شانه سرت ۴۰.۳ * ای خدای من فدایت جان من جمله فرزندان و خان و مان من ۴۰.۴ * تو کجائی تا که خدمتها کنم؟ جامه ات را دوزم و بخیه زنم ۴۰.۵ جامه ات شویم شپشهایت کشم شیر پیشت آورم ای محتشم

از علی آموز اخلاص عمل شیر حق را دان منزه از دغل ۱۷۳.۲ در غزا بر پهلوانی دست یافت زود شمشیری بر آورد و شتافت ۱۷۳.۳ او خدو انداخت بر روی علی افتخار هر نبی و هر ولی ۱۷۳.۴ او خدو انداخت بر روئی که ماه سجده آرد پیش او در سجده گاه ۱۷۳.۵ در زمان انداخت شمشیر آن علی کرد او اندر غزایش کاهلی

سستی دل شد فزون و خواب کم

چون قلم اندر نوشتن می شتافت چون به عشق آمد، قلم بر خود شکافت

آن یکی آمد زمین را می شکافت ابلهی فریاد کرد و بر نتافت ۹۹.۲ کاین زمین را از چه ویران میکنی؟ میشکافی و پریشان میکنی؟ ۹۹.۳ گفت: ای ابله، بُرو، بر من مران تو عمارت، از خرابی باز دان ۹۹.۴ کی شود گلزار و گندم زار این؟ تا نگردد زشت و ویران این زمین

کوزه بودش، آب می نامد به دست آب را چون یافت، خود کوزه شکست

۱۷. سوال کردن خلیفه از لیلی و جواب دادن لیلی او را

علت عاشق ز علتها جداست عشق اصطرلاب اسرار خداست

گر بریزی بحر را در کوزه ای چند ُگنجد؟ قسمت یک روزه ای