بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

چون بسی ابلیس آدم روی هست پس به هر دستی نشاید داد دست

از پی هر گریه آخر خنده ایست مرد آخر بین، مبارک بنده ای است

آب در کشتی، هلاک کشتی است آب اندر زیر کشتی، پُشتی است

* صبر تلخ آمد، ولیکن عاقبت میوۀ شیرین دهد، پر منفعت

رحم خواهی، رحم کن بر اشک بار رحم خواهی، بر ضعیفان رحم آر

گفت: معشوقم تو بودستی نه آن لیک کار از کار خیزد در جهان

حال عالم این چنین است، ای پسر از حسد میخیزد اینها سر بسر

یونست در بطن ماهی پخته شد مخلصش را نیست از تسبیح بُد

چون خیالی در دلت آمد نشست هر کجا که می گریزی با تو هست

و ز قِران سبزه ها با آدمی دل خوشی و بی غمی و خُرمی

باده از ما مست شد، نی ما از او قالب از ما هست شد، نی ما از او

ای اخی، دست از دعا کردن مدار با اجابت یا ردِ اویت چه کار؟

احتیاطش لازم آید در امور

در غم ما روزها بیگاه شد روزها با سوزها همراه شد

ن را پاک کن ۱۸۵.۲ این خ

یک دو روزه چه؟ که دنیا ساعتیست هر که ترکش کرد اندر راحتیست

راز بگشا ای علی مرتضی ای پس سوء القضاء حسن القضاء ۱۷۳.۴۱ یا تو واگو آنچه عقلت یافته است یا بگویم آنچه بر من تافته است ۱۷۳.۴۲ از تو بر من تافت، چون داری نهان؟ می فشانی نور، چون مه بی زبان ۱۷۳.۴۳ ازتو بر من تافت، پنهان چون کنی؟ بیزبان چون ماه پرتو میزنی

نی ُکتب شان چون کتاب دیگران

گر نظر در شیشه داری ُگم شوی زانکه از شیشه است اعداد دوئی

ای همیشه حاجت ما را پناه بار دیگر ما غلط کردیم راه