بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

گر چه دیوار افکند سایۀ دراز باز گردد سوی او آن سایه باز ۹.۳۷ این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

عشقهایی کز پی رنگی بود عشق نبود، عاقبت ننگی بود

دانه چون اندر زمین پنهان شود سِرّ آن، سر سبزی بستان شود ۷.۴۳ زرّ و نقره گر نبودندی نهان پرورش کی یافتندی زیر کان؟

تا توانی پیش کس مگشای راز بر کسی این در مکن زنهار باز ۷.۴۰ چون که اسرارت نهان در دل شود آن مرادت زودتر حاصل شود

خار در پا شد چنین دشوار یاب خار در دل چون بود؟ واده جواب

گفتم: ار عریان شود او در عیان نی تو مانی، نی کنارت، نی میان ۶.۴۷ آرزو میخواه، لیک اندازه خواه بر نتابد کوه را یک برگِ کاه ۶.۴۸ آفتابی کز وی این عالم فروخت اندکی گر بیش تابد، جمله سوخت

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

چون کسی را خار در پایش خلد پای خود را بر سر زانو نهد ۷.۱۰ وز سر سوزن، همی جوید سرش ور نیابد میکند با لب ترش ۷.۱۱ خار در پا شد چنین دشوار یاب خار در دل چون بود؟ واده جواب

آب در کشتی، هلاک کشتی است آب اندر زیر کشتی، پُشتی است

مال دنیا شد تبسمهای حق کرد ما را مست و مغرور و خلق ۱۴۷.۲۹ فقر و رنجوری به استت ای سند کان تبسم دام خود را بر کند

مال دنیا شد تبسمهای حق کرد ما را مست و مغرور و خلق ۱۴۷.۲۹ فقر و رنجوری به استت ای سند کان تبسم دام خود را بر کند

مال دنیا شد تبسمهای حق کرد ما را مست و مغرور و خلق ۱۴۷.۲۹ فقر و رنجوری به استت ای سند کان تبسم دام خود را بر کند

مال دنیا شد تبسمهای حق کرد ما را مست و مغرور و خلق ۱۴۷.۲۹ فقر و رنجوری به استت ای سند کان تبسم دام خود را بر کند

بینی آن باشد که او بوئی برد بوی او را جانب کوئی برد

شکر یزدان را و عیسی را، که ما گشته ایم این دین حق را رهنما

خواستم تا دین ز شه پنهان کنم آنچه دین اوست، ظاهر آن کنم

کم کش ایشان را که کشتن سود نیست دین ندارد بوی، مشک و عود نیست ۱۳.۵ سِر، پنهان است اندر صد غلاف ظاهرش با توست و باطن بر خلاف

پس اگر ابلیس هم ساجد شدی او نبودی آدم، او غیری بُدی ۵۱.۲۵ هم سجود هر ملک میزان اوست هم جحود آن عدو برهان اوست ۵۱.۲۶ هم گواه اوست اقرار ملک هم گواه اوست کفران سگک

منقطع شد خوان و نان از آسمان ماند رنج زرع و بیل و داسمان ۴.۶ باز عیسی چون شفاعت کرد، حق خوان فرستاد و غنیمت بر طبق ۴.۷ * مائده از آسمان شد عائده چونکه گفت: انزل علینا مائده ۴.۸ باز گستاخان ادب بگذاشتند چون گدایان زله ها برداشتند ۴.۹ کرد عیسی لابه ایشان را که این دائم است و کم نگردد از زمین

عشق آن بگزین که جمله انبیا یافتند از عشق او کار و کیا