بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

لقمه ای کان نور افزود و کمال آن بود آورده از کسب حلال

حبس کردی معنی آزاد را

چون جهان رنجور و زندانی بود چه عجب رنجور اگر فانی بود

جان من لرزید و، دل از جای رفت

بحر بی پایان بود عقل بشر بحر را غواص باید، ای پسر

حسرت و زاری، گه بیماری است وقت بیماری، همه بیداری است ۲۹.۳۰ آن زمان که میشوی بیمار تو میکنی از جرم استغفار تو ۲۹.۳۱ مینماید بر تو زشتی گنه میکنی نیت: که باز آیم به ره ۲۹.۳۲ عهد و پیمان میکنی که: بعد از این جز که طاعت نبودم کاری گزین ۲۹.۳۳ پس یقین گشت آن که بیماری تو را می ببخشد هوش و بیداری تو را

ای که چون تو در زمانه نیست کس الله الله، خلق را فریاد رس

عشقهایی کز پی رنگی بود عشق نبود، عاقبت ننگی بود

جسم ِ خاک از عشق بر افلاک شد کوه در رقص آمد و چالاک شد

آتش است این بانگِ نای و، نیست، باد هر که این آتش ندارد، نیست باد

همچو نی زهری و تریاقی که دید؟ همچو نی دمساز و مشتاقی که دید؟

هر که بی باکی کند در راه دوست ره زن مردان شد و، نامرد اوست

نی حدیث راهِ پُر خون میکند قصه های عشق ِ مجنون میکند

خفته آن باشد که او از هر خیال دارد اومید و، کند با او مقال ۱۷.۱۱ نی چنانکه از خیال آید بحال آنخیالش گردد او را صد وبال

جان همه روز از لگدکوب خیال واز زیان و، سود و، از خوفِ زوال ۱۷.۹ نی صفا میماندش، نی لطف و فر نی به سوی آسمان راه سفر

هر که در خواب است، بیداریش به مست غفلت، عین هشیاریش به ۱۷.۷ چون به حق بیدار نبود جان ما هست بیداری چو دربندان ما

گفت لیلی را خلیفه: کان توئی؟ کز تو مجنون شد پریشان و غوی؟ ۱۷.۲ از دگر خوبان تو افزون نیستی گفت: خامش، چون تو مجنون نیستی

عشقهایی کز پی رنگی بود عشق نبود، عاقبت ننگی بود

دانه چون اندر زمین پنهان شود سِرّ آن، سر سبزی بستان شود ۷.۴۳ زرّ و نقره گر نبودندی نهان پرورش کی یافتندی زیر کان؟

گر چه تفسیر زبان روشنگر است لیک عشق بی زبان روشنتر است