بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

در میان قوم موسی چند کس بی ادب گفتند: کو سیر و عدس؟ ۴.۵ منقطع شد خوان و نان از آسمان ماند رنج زرع و بیل و داسمان

گفت لیلی را خلیفه: کان توئی؟ کز تو مجنون شد پریشان و غوی؟ ۱۷.۲ از دگر خوبان تو افزون نیستی گفت: خامش، چون تو مجنون نیستی

کفر تو دین است، و دینت نور جان ایمنی، و ز تو جهانی در امان ۴۲.۱۸ ای معاف یفْعَلُ الله ما یشاء بی محابا رو، زبان را بر گشا

من نگردم پاک از تسبیحشان پاک هم ایشان شوند و دُر فشان

هر که بر شمع خدا آرد پُف او شمع کی میرد؟ بسوزد پوز او

نور خواهی، مستعد شو، نور گیر محو او باش و صفاتش را پذیر

رنج و غم را حق پی آن آفرید تا بدین ضد، خوش دلی آید پدید

عاشقی پیداست از زاری دل نیست بیماری چو بیماری دل

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق تا بگویم شرح درد اشتیاق

دختر او چرب و شیرین تر بود

عشقهایی کز پی رنگی بود عشق نبود، عاقبت ننگی بود

هر کسی کاو دور ماند از اصل ِ خویش باز جوید روزگار وصل ِ خویش

معنی قرآن ز قرآن پُرس و بس وز کسی کاتش زدَست اندر هوس ۱۳۸.۲۰ پیش ِ قرآن گشته قربانی و پست تا که عین ِ روح ِ آن قرآن شدست ۱۳۸.۲۱ روغنی کاو شد فدای ُگل به ُکل خواه روغن بوی ُکن، خواهی تو ُگل ۱۳۸.۲۲ * گر نمیدانی، بجو تأویل آن تا بتابد بر دلت آن را عیان

چونکه آید نوبتِ ُشکر ِ نِعَم اختیارت نیست، وز سنگی تو کم ۱۳۶.۱۷ دوزخت را عذر این باشد یقین کاندر این سوزش مرا معذور بین

آن یکی خر داشت، پالانش نبود یافت پالان، گرگ، خر را در ربود

بی ادب تنها نه خود را داشت بد بلکه آتش در همه آفاق زد

صد عزیمت میکنی بهر سفر می کشاند مر تو را جای دگر

کوزۀ چشم حریصان پُر نشد تا صدف قانع نشد، پُر دُرّ نشد

تازه کن ایمان، نه از گفت زبان ای هوا را تازه کرده در نهان ۶۱.۳۲ تا هوا تازه ست، ایمان تازه نیست کاین هوا جز قفل آن دروازه نیست ۶۱.۳۳ کرده ای تأویل حرف بکر را خویش را تأویل کن، نی ذکر را ۶۱.۳۴ بر هوا تأویل قرآن میکنی پست و کژ شد از تو معنی سنی

در خواستن توفیق رعایت ادب و وخامت بی ادبی ۴.۱ از خدا جوئیم توفیق ادب بی ادب محروم ماند از لطف رب ۴.۲ بی ادب تنها نه خود را داشت بد بلکه آتش در همه آفاق زد ۴.۳ مائده از آسمان در میرسید بی شری و بیع و بی گفت و شنید ۴.۴ در میان قوم موسی چند کس بی ادب گفتند: کو سیر و عدس؟