بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

گر هزاران دام باشد هر قدم چون تو با مایی نباشد هیچ غم

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق تا بگویم شرح درد اشتیاق

کل شی ء هالک، جز وجه او چون نه ای در وجه او، هستی مجو

روزها گر رفت، گو رو، باک نیست تو بمان، ای آنکه چون تو، پاک نیست ۱.۲۲ هر که جز ماهی، ز آبش سیر شد هر که بی روزیست، روزش دیر شد ۱.۲۳ درنیابد حال پخته، هیچ خام پس سخن کوتاه باید، والسلام

۱۹.۱۱۹ آن چنان مستی مباش، ای بی خرد که به عقل آید، پشیمانی خورد ۱۹.۱۲۰ بلکه زآن مستان که چون می میخورند عقلهای پخته حسرت میبرند

ملت عشق از همه دینها جداست عاشقان را مذهب و ملت خداست

در شهیدان یرْزَقونَ فرمود حق

بی طمع نشنیده ام از خاص و عام من سلامی، ای برادر، والسلام

محسنان مردند و احسانها بماند ای ُخُنک آن را که این مرکب براند ۴۹.۳۸ ظالمان مُردند و، ماند آن ظلمها وای جانی کاو کند مکر و دغا ۴۹.۳۹ گفت پیغمبر: ُخنک آن را که او شد ز دنیا، ماند از او فعل نکو ۴۹.۴۰ * نام نیک او ز فعل نیک دان پس نمرده است او یقین، بنگر عیان

گرمیت را دزدد و، سردی دهد همچو آن، کاو زیر کون سنگی نهد

آن سگی که گشت در کویش مقیم خاک پایش به ز شیران عظیم

محتسب در نیم شب جائی رسید در بن دیوار مردی خفته دید ۶۳.۲ گفت هی مستی، چه خورده ستی؟ بگو گفت از آن خوردم که هست اندر سبو ۶۳.۳ گفت آخر در سبو واگو که چیست گفت از آن که خورده ام، گفت آن خفیست ۶۳.۴ گفت آنچه خورده ای، خود چیست آن؟ گفت آن کاندر سبو مخفیست آن ۶۳.۵ دور میشد این سؤال و این جواب ماند چون خر، محتسب، اندر خلاب

ای خنک آن را که بیند روی تو

پس عزا بر خود کنید، ای خفتگان زانکه بَد مرگیست این خواب ِ گران

با هوا و آرزو کم باش دوست

در بلندی ِ کوه ِ فکرت کم نگر که یکی موجش کند زیر و زبر

هر کسی از ظنّ خود، شد یار من از درون من نَجَست اسرار من

هر کسی از ظنّ خود، شد یار من از درون من نَجَست اسرار من

هان مشو مغرور زان گفت نکو زانکه دارد صد بدی در زیر او

ملت عشق از همه دینها جداست عاشقان را مذهب و ملت خداست ۴۱.۲۴ لعل را گر مُهر نبود، باک نیست عشق در دریای غم، غمناک نیست