بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

ای همیشه حاجت ما را پناه بار دیگر ما غلط کردیم راه

مکرها، در کسب دنیا بارد است مکرها، در ترک دنیا وارد است ۵۳.۱۲ مکر آن باشد، که زندان حفره کرد آن که حفره بست، آن مکریست سرد ۵۳.۱۳ این جهان زندان و ما زندانیان حفره کن زندان و، خود را وارهان ۵۳.۱۴ چیست دنیا؟ از خدا غافل بُدن نی قماش و نقره و فرزند و زن ۵۳.۱۵ مال را گر بهر دین باشی حمول نعم مال صالح خواندش رسول ۵۳.۱۶ آب در کشتی، هلاک کشتی است آب اندر زیر کشتی، پُشتی است ۵۳.۱۷ چونکه مال و ملک را از دل براند زآن سلیمان خویش، جز مسکین نخواند

۹.۳۷ این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

۷.۴۰ چون که اسرارت نهان در دل شود آن مرادت زودتر حاصل شود ۷.۴۱ گفت پیغمبر: هر آنکو سر نهفت زود گردد با مراد خویش جفت

کار پاکان را قیاس از خود مگیر گر چه ماند در نوشتن شیر و، شیر

۱.۱ بشنو از نی، چون حکایت میکند واز جدائی ها شکایت میکند ۱.۲ کز نیستان تا مرا ببریده اند از نفیرم مرد و زن نالیده اند ۱.۳ سینه خواهم شرحه شرحه از فراق تا بگویم شرح درد اشتیاق ۱.۴ هر کسی کاو دور ماند از اصل ِ خویش باز جوید روزگار وصل ِ خویش ۱.۵ من به هر جمعیتی نالان شدم جفت بَد حالان و خوش حالان شدم

از وی ار سایه نشانی میدهد شمس هر دم نور جانی میدهد

ز آن که اول سمع باید نطق را سوی منطق از ره سمع اندر آ

چون که غم بینی، تو استغفار کن غم به امر خالق آمد، کار کن ۴۲.۱۵ چون بخواهد، عین غم شادی شود عین بند پای، آزادی شود

یک دو روزه چه؟ که دنیا ساعتیست هر که ترکش کرد اندر راحتیست

آن که جز ظلمش دگر کاری نبود آه مظلومش گرفت و کوفت زود

هین مکن بابا، که روز ناز نیست مر خدا را خویشی و انباز نیست

جان من سهل است، جان جانم اوست دردمند و خسته ام، درمانم اوست

خود روا داری که آن دل باشد این؟ کاو بود در عشق شیر و انگبین؟

هیچ آدابی و ترتیبی مجو هر چه میخواهد دل تنگت بگو

عاقل آرد معرفت را در میان جاهل آرد معرفت را بر زبان

چون فراموش خودی، یادت کنند بنده گشتی، آنگه آزادت کنند

تخم باطل را از آن می کاشتند کانکه آن جان نیست جان پنداشتند

هر دو گون آهو گیا خوردند و آب زین یکی سرگین شد و، زآن مشک ناب

هر که بی باکی کند در راه دوست ره زن مردان شد و، نامرد اوست