بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

عاشق رنج است نادان تا ابد

ای زبان هم گنج بی پایان تویی ای زبان هم رنج بی درمان تویی

پس ترا هر لحظه مرگ و رَجعتیست مصطفی فرمود: دنیا ساعتیست

نام احمد، نام جمله انبیاست چون که صد آمد، نود هم پیش ماست

هر رازی نشاید باز گفت

رحم خواهی، رحم کن بر اشک بار رحم خواهی، بر ضعیفان رحم آر

ما نبودیم و تقاضامان نبود لطف تو، ناگفتۀ ما میشنود

با تو، بر خاک از فلک بردیم دست بر سما ما بی تو، چون خاکیم پست

آفتابی کز وی این عالم فروخت اندکی گر بیش تابد، جمله سوخت

کوزه بودش، آب می نامد به دست آب را چون یافت، خود کوزه شکست

صبر تلخ آمد، ولیکن عاقبت میوۀ شیرین دهد، پر منفعت

رنج و غم را حق پی آن آفرید تا بدین ضد، خوش دلی آید پدید

از کرم دان آن که می ترساندت تا به ملک ایمنی بنشاندت ۷۱.۳۱ * چون بترساند ترا آگه شوی ور نترساند ترا گمره شوی

چون حکیم از این سخن آگاه شد وز درون همداستان شاه شد

صبر کردن، جان تسبیحات توست صبر کن، کانست تسبیح درست

مشورت ادراک و هشیاری دهد عقلها مر عقل را یاری دهد

"گر خدا خواهد" نگفتند از بطر پس خدا بنمودشان عجز بشر

* شمس تبریزی که نور مطلق است آفتاب است و ز انوار حق است

چون سخن در وصف این حالت رسید هم قلم بشکست و هم کاغذ درید

مادر بتها، بت نفس شماست