بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

کافر و مومن خدا گویند، لیک در میان هر دو فرقی هست نیک

خاک امین و، هر چه در وی کاشتی بی خیانت جنس آن برداشتی

* باده از ما مست شد، نی ما از او قالب از ما هست شد، نی ما از او

* آب کم جو، تشنگی آور بدست تا بجوشد آبت از بالا و پست ۴۵.۱۱ * تا سقاهم ربهم آید خطاب تشنه باش، الله اعلم بالصواب

هر کجا دردی، دوا آن جا رود هر کجا فقری، نوا آنجا رود

گشت با عیسی یکی ابله رفیق استخوانها دید در گور عمیق ۴.۲ گفت: ای روح الله، آن نام سنی که بدان تو مرده زنده میکنی ۴.۳ مر مرا آموز تا احسان کنم استخوانها را بدان با جان کنم ۴.۴ گفت: خامش کن، که این کار تو نیست لایق انفاس و گفتار تو نیست ۴.۵ کان نفس خواهد ز باران پاک تر وز فرشته در روش چالاکتر

طعمه هر مرغکی انجیر نیست

در درون کعبه رسم قبله نیست

* چون قضا آید، طبیب ابله شود آن دوا در نفع خود گمره شود

بی عنایات خدا هیچیم هیچ

خویشتن نشناخت مسکین آدمی از فزونی آمد و، شد در کمی ۴۱.۲۹ خویشتن را آدمی ارزان فروخت بود اطلس، خویش بر دلق دوخت

ای برادر تو همان اندیشه ای ما بقی تو استخوان و ریشه ای ۹.۳۷ گر گل است اندیشۀ تو گلشنی ور بود خاری تو هیمۀ گلخنی

بشنو از نی، چون حکایت میکند واز جدائی ها شکایت میکند

از بهاران کی شود سر سبز سنگ خاک شو تا گل بروئی رنگ رنگ

دید موسی یک شبانی را به راه کاو همی گفت ای کریم و ای اله ۴۰.۲ تو کجائی تا شوم من چاکرت؟ چارقت دوزم کنم شانه سرت ۴۰.۳ * ای خدای من فدایت جان من جمله فرزندان و خان و مان من ۴۰.۴ * تو کجائی تا که خدمتها کنم؟ جامه ات را دوزم و بخیه زنم ۴۰.

باده از ما مست شد، نی ما از او قالب از ما هست شد، نی ما از او

هم دلی از هم زبانی بهتر است

در عدم کی بود ما را خود طلب؟ بی سبب کردی عطاهای عجب ۷۳.۴۸ * جان و نان دادی و عمر جاودان سایر نعمت که ناید در بیان ۷۳.۴۹ این طلب در ما هم از ایجاد توست رستن از بیداد یا رب، داد توست ۷۳.۵۰ * بی طلب هم میدهی گنج نهان رایگان بخشیده ای جان جهان

چون بسی ابلیس آدم روی هست پس به هر دستی نشاید داد دست

روزها گر رفت، گو رو، باک نیست تو بمان، ای آنکه چون تو، پاک نیست