بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

بند بگسل، باش آزاد، ای پسر چند باشی بند سیم و بند زر

این جهان همچون درخت است ای کرام ما بر او چون میوه های نیم خام

ای تو در کشتی تن رفته به خواب آب را دیدی، نگر در آب آب

از برای دیدنش مردم بسی اندر آن ظلمت همی شد هر کسی

هر کسی از ظنّ خود، شد یار من از درون من نَجَست اسرار من

هر کسی از ظنّ خود، شد یار من از درون من نَجَست اسرار من

خر گریزد از خداوند از خری

صبر آرد آرزو را، نی شتاب

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق تا بگویم شرح درد اشتیاق

چونکه ُگل رفت و گلستان شد خراب بوی ُگل را از که جوئیم؟ از ُگلاب

عقلشان در عقل ِ دنیا پیچ پیچ فکرشان در ترک شهوت، هیچ هیچ ۱.۱۲۴ صدرشان در وقتِ دعوی همچو شرق صبرشان در وقتِ تقوی همچو برق

نیست از عاشق کسی دیوانه تر عقل از سودای او کور است و کر

من کیم؟ لیلی و، لیلی کیست؟ من ما یکی روحیم اندر دو بدن

جسم ِ خاک از عشق بر افلاک شد کوه در رقص آمد و چالاک شد

گر فراق بنده از بد بندگی است چون تو با بد بد کنی پس فرق چیست

عشقهایی کز پی رنگی بود عشق نبود، عاقبت ننگی بود

صبر آرد آرزو را، نی شتاب صبر کن، و الله اعلم بالصواب

چون قضا آید، طبیب ابله شود آن دوا در نفع خود گمره شود ۲.۲۲ از قضا سرکنگبین صفرا فزود روغن بادام خشکی مینمود ۲.۲۳ از هلیله قبض شد، اطلاق رفت آب آتش را مدد شد همچو نفت

پیش سبحان بس نگه دارید دل تا نگردید از گمان بد خجل

داد خود از کس نیابم جز مگر زآنکه هست از من به من نزدیکتر