بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

طفل، تا گیرا و، تا پویا نبود مرکبش جز شانۀ بابا نبود ۴۹.۱۱ چون فضولی کرد و، دست و پا نمود در عنا افتاد و، در کور و کبود

تو حریف رهزنانی، ُگه مخور

حیله کرد انسان و، حیله اش، دام بود آنکه جان پنداشت، خون آشام بود

آتش شهوت نسوزد اهل دین باقیان را برده تا قعر زمین

چونکه نقدت را نگهداری کنی حرص و غفلت را برد دیو دنی

ترک دنیا، هر که کرد از زهد خویش پیش آید پیش او دنیا و بیش

بر دل و دین ِ خرابت نوحه ُکن چون نمی بیند جز این خاک کهن

هر چه گویم عشق را شرح و بیان چون به عشق آیم خجل گردم از آن ۶.۱۳ گر چه تفسیر زبان روشنگر است لیک عشق بی زبان روشنتر است ۶.۱۴ چون قلم اندر نوشتن می شتافت چون به عشق آمد، قلم بر خود شکافت ۶.۱۵ * چون سخن در وصف این حالت رسید هم قلم بشکست و هم کاغذ درید ۶.۱۶ عقل در شرحش چو خر در گِل بخفت شرح عشق و عاشقی هم عشق گفت

مرحبا یا مجتبی یا مرتضی "إن تغب جاء القضاء ضاق الفضا" ۵.۱۰ أنت مولی القوم من لا یشتهی قد ردی کلَّا لَئِنْ لَمْ ینته

خوشتر آن باشد که سرّ دلبران گفته آید در حدیث دیگران

ناامیدی را خدا گردن زده است

پیش او روباه بازی کم کنید

* بحر بی پایان بود عقل بشر بحر را غواص باید، ای پسر

پس جواب او سکوت است و سکون هست با ابله سخن گفتن جنون

هر که جز ماهی، ز آبش سیر شد هر که بی روزیست، روزش دیر شد

جان من سهل است، جان جانم اوست دردمند و خسته ام، درمانم اوست

آنچه از دریا به دریا میرود از همانجا کامد، آنجا میرود

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

* دمدمه این نای از دمهای اوست های و هوی روح از هیهای اوست

ما چو نائیم و، نوا در ما ز توست ما چو کوهیم و، صدا در ما ز توست ۲۹.۶