بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

گر گِران و، گر شتابنده بود آنکه جویندست یابنده بود

جنگِ ما و صلح ِ ما در نور ِ عین نیست از ما، هست بَین الاصبعین

گفت: هر دارو که ایشان کرده اند آن عمارت نیست ویران کرده اند

من چه گویم؟ یک رگم هشیار نیست شرح آن یاری که او را یار نیست

آن یکی خر داشت، پالانش نبود یافت پالان، گرگ، خر را در ربود

درنیابد حال پخته، هیچ خام پس سخن کوتاه باید، والسلام

هر کسی کاو دور ماند از اصل ِ خویش باز جوید روزگار وصل ِ خویش

شیشه یک بود و به چشمش دو نمود چون شکست آن شیشه را، دیگر نبود

تن ز جان و، جان ز تن مستور نیست لیک کس را دیدِ جان دستور نیست

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

بعد از این میده، ولی از کس مخواه ما بدادیمت ز غیب این دستگاه ۱۲۲.۳ هر که خواهد از تو، از یک تا هزار دست در زیر حصیرت کن بر آر ۱۲۲.۴ هین، ز گنج ِ رحمتِ بی مرّ بدِه در کفِ تو، خاک گردد زر، بده ۱۲۲.۵ هر چه خواهندت بده، مندیش از آن دادِ یزدان را تو بیش از بیش دان ۱۲۲.۶ در عطای ما نه تحسیر و نه کم نه پشیمانی، نه حسرت، زین کرم ۱۲۲.۷ دست، زیر بوریا ُکن، ای سند از برای روی پوش ِ چشم ِ بد ۱۲۲.۸ پس ز زیر بوریا پُر کن تو مشت دِه به دستِ سائل ِ اشکسته پُشت

هر که او از همزبانی شد جدا بینوا شد، گر چه دارد صد نوا

خود جهان ِ جان سراسر آگهیست هر که بیجانست از دانش ُتهیست

جمله معشوق است و، عاشق پرده ای زنده معشوق است و، عاشق مُرده ای

گر بریزی بحر را در کوزه ای چند ُگنجد؟ قسمت یک روزه ای ۱.۲۹ کوزۀ چشم حریصان پُر نشد تا صدف قانع نشد، پُر دُرّ نشد

کار پاکان را قیاس از خود مگیر گر چه ماند در نوشتن شیر و، شیر

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

چون سخن در وصف این حالت رسید هم قلم بشکست و هم کاغذ درید

علت عاشق ز علتها جداست عشق اصطرلاب اسرار خداست

چون دو کس بر هم زند بی هیچ شک در میانشان هست قدر مشترک ۵۰.۸ کی پرد مرغی بجز با جنس َخود؟ صحبت ناجنس گور است و لحد