بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

بهر مظلومان همی کندند چاه در چه افتادند و میگفتند آه

درنیابد حال پخته، هیچ خام پس سخن کوتاه باید، والسلام

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

ما برون را ننگریم و قال را ما درون را بنگریم و حال را ۴۱.۱۳ ناظر قلبیم، اگر خاشع بود گر چه گفتِ لفظ، ناخاضع بود

روزها گر رفت، گو رو، باک نیست تو بمان، ای آنکه چون تو، پاک نیست

بند بگسل، باش آزاد، ای پسر چند باشی بند سیم و بند زر

کوی نومیدی مرو، امیدهاست سوی تاریکی مرو، خورشیدهاست

آن یکی خر داشت، پالانش نبود یافت پالان، گرگ، خر را در ربود

بشنو از نی، چون حکایت میکند واز جدائی ها شکایت میکند

ای خدای با عطای با وفا رحم کن بر عمر رفته در جفا

عقل را، با عقل ِ یاری، یار کن "أَمْرُهُمْ شُوری" بخوان و کار کن

هر چه بینی سوی اصل خود رود جزو سوی کلّ خود راجع شود

عالمی را لقمه کرد و در کشید معده اش نعره زنان، هَلْ مِنْ مزید

از جمادی مُردم و نامی شدم و ز نما مُردم به حیوان سر زدم ۱۹۲.۱۹ مردم از حیوانی و آدم شدم پس چه ترسم؟ کی ز مُردن کم شدم؟ ۱۹۲.۲۰ حملۀ دیگر بمیرم از بشر تا بر آرم از ملایک بال و پر ۱۹۲.۲۱ و ز ملک هم بایدم جَستن ز جو کلُّ شَی ءٍ هالِک إِلا وجهَهُ ۱۹۲.۲۲ بار دیگر از ملک قربان شوم آنچه اندر وهم ناید آن شوم

گفته ایشان: بی تو ما را نیست نور بی عصا کش، چون بود احوال کور؟ ۲۵.۷ از سر اکرام و، از بهر خدا بیش از این ما را مدار از خود جدا ۲۵.۸ ما چو طفلانیم و، ما را دایه تو بر سر ما گستران آن سایه تو ۲۵.۹ گفت: جانم از محبان دور نیست لیک بیرون آمدن دستور نیست

با چنان قادر خدائی کز عدم صد چو عالم هست گرداند به دم

مومنان را برد باشد عاقبت

بهر آن است امتحان نیک و بد تا بجوشد، بر سر آرد زر ز بَد

دانه چون اندر زمین پنهان شود سِرّ آن، سر سبزی بستان شود

از خدا جوئیم توفیق ادب بی ادب محروم ماند از لطف رب