بریده‌هایی از کتاب مکمل راز

من هر سال را با یک قرارداد غیر قابل فسخ با خودم شروع می‌کنم. آن را امضا می‌کنم و می‌گویم من بهای لازم را برای این‌که بدون نادرستی و فریبکاری به رویاهای زندگی‌ام برسم پرداخت خواهم کرد.

سخت است که طی یک روز به تندرستی، ثروت و همه‌ی هدف‌های دیگرت بپردازی. اما باید حواست جمع باشد تا طی یک دوره‌ی زمانی بتوانی تعادل زندگی‌ات را حفظ کنی.

هر چیزی که تمرکز کنی، مغز می‌رود و پیدایش می‌کند. به آن تحقق می‌بخشد. می‌گویند کلید درک این موضوع این است که متوجه بشویم در اصل، حقیقتی وجود ندارد. ما به زندگی این‌طور نگاه می‌کنیم که یک حقیقت در بیرون وجود دارد و یک ذهنیت در درون. اما در واقع چنین نیست و همه یکی هستند. پس بر هر چیزی که تمرکز کنیم، ظاهر می‌شود. این موضوعی است که در فیزیک کوانتومی هم تأیید شده است.

اگر درباره‌ی محدودیت‌هایت بحث کنی، آن‌وقت بی‌بروبرگرد آن محدودیت‌ها را داری!

ناپلئون هیل همیشه می‌گفت تنها چیزی که انسان‌ها اختیار کامل و مطلقش را به دست دارند، این است که ذهنشان را بر چه چیزی متمرکز کنند. بعد هم اضافه می‌کرد که خوشبختانه این چیزی است که اختیار همه‌ی چیزهای دیگر را در دست دارد.

اگر موضوع فقط دانستن بود، همه‌ی کتابخانه‌ها پر می‌بود و مردم جلوی درشان صف می‌کشیدند! فقط دانستن شرط کافی نیست. باید دانشِ درست را به ترتیبِ درست داشته باشیم و آن را با عمل پشتیبانی کنیم.

یکی از چیزهایی که مردم زیاد درباره‌اش با من مکاتبه می‌کنند و می‌گویند این است: «من هنوز مقصد زندگی‌ام را کشف نکرده‌ام.» من هم چنین جواب می‌دهم: «گمان نمی‌کنم مقصد زندگی‌ات چیزی باشد که بخواهی کشفش کنی. می‌تواند چیزی باشد که انتخاب کنی و تصمیم بگیری.»

اگر داری همان کار را دوباره و دوباره انجام می‌دهی و امید داری به نتیجه‌ی متفاوتی برسی، آب در هاون می‌کوبی.

تِیار دو شاردَن هم مدت‌ها قبل گفته که، «ما موجوداتی مادی نیستیم که تجربه‌ای معنوی را از سر می‌گذرانیم. بلکه ما موجوداتی معنوی هستیم که [در گذرمان از این دنیا] تجربه‌ای مادی را از سر می‌گذرانیم.»

فیزیکدانان کوانتومی، عرفای قرن بیست و یکم هستند.

باید تصمیم بگیرید که چه می‌خواهید، ذهنتان را بر آن متمرکز کنید، تا جایی که می‌توانید شور احساسی به آن اضافه کنید و هرچه هم می‌توانید ایمان به آن بیفزایید. وقتی این کارها را بکنید، متقاعد می‌شوید که دست به عمل بزنید. آن‌وقت به‌نحوی منابع، اندیشه‌ها و چگونگی کار را که برای عملِ درست لازم دارید، جذب می‌کنید. آن وقت هرچه بخواهید رخ می‌دهد.

قسمت سختش همین است. این که جسم، فکر و حس را همراه کنیم. این که فکر کنیم، حس را نگه داریم و جسم را به حرکت درآوریم و تبدیل به عمل کنیم. این که تصمیم بگیریم و به جای عمل کردن بر مبنای جایی که هستیم، بر مبنای جایی که داریم می‌رویم عمل کنیم.

در حقیقت، تمام عالم یکی است.

وقتی دیگر نیازمندِ داشتنِ چیزی نباشید، آن‌وقت می‌توانید آن را داشته باشید.

از نظر من هر وقت که بخشی از خلقت را لعنت کنید، جلوی جریان خیری را که از خداوند به سویتان روان است سد می‌کنید. منظورم این است که همه‌چیز از یک سرچشمه می‌آید.

«قدرت، یک ظرف توخالی است؛ مگر آن‌که ذرت به عمل بیاورد.»

من دنباله‌روی چیزی هستم که اسمش را گذاشته‌ام «عرفان عملی».

فیزیک کوانتوم دارد همان چیزهایی را به ما می‌گوید که عرفا از ابتدای تاریخ می‌گفته‌اند.

«هیچ‌وقت موقعی که به‌طور مستقیم به دنبال احاطه و تسلط باشید، آن را به دست نخواهید آورد. احاطه و تسلط، نتیجه‌ی شگفت‌آورِ رها کردن است.»

همه‌چیز نمی‌تواند مثبت باشد و همه‌چیز نمی‌تواند خوب باشد و درواقع این تفکیک‌ها مبنا ندارند. این‌ها فقط‌وفقط نوعی تفکیک ذهنی هستند. پس درواقع راهی که هر کس باید برود این است که در جایی قرار بگیرد تا آنچه را به‌راستی حقیقت دارد دریابد.