بریده‌هایی از کتاب مکمل راز

واتس می‌گفت: «مردم دارند در زندگی بازی‌ای را انجام می‌دهند که اسمش بازی سفید و سیاه است. قانون اصلی بازی سفید و سیاه هم این است که سفید باید ببرد!»

وقتی با چیزی که هست رودررو شوی و رهایش کنی که برود، حافظه‌ی کل را آزاد می‌کنی. دیگر انرژی‌ات بر اثر مسایل بازمانده از قدیم مکیده نمی‌شود.

باید تصمیم بگیری که به آنچه در جریان است، پیامدهای بیشتری از نوع رنج را اضافه نکنی.

در چند سال اول، همه سعی می‌کنند ما را به حرف زدن و راه رفتن وادارند. اما از آن به بعد به مدت هجده سال یا در همین حدود، سعی می‌کنند ما را وادار کنند سرجایمان بنشینیم و خفه شویم!

هر زمان که بخواهیم، می‌توانیم انتخاب کنیم واکنش متفاوتی بروز دهیم یا به‌کل واکنش نشان ندهیم.

بیشتر افراد، این دیدگاهِ اشتباه را دارند که اوضاع پیرامونشان است که احساسات کنونی و آزار دهنده‌شان را ایجاد می‌کند. اما در واقع شرایط بیرونی خنثی است و احساسات، چیزهایی هستند که ما در خودمان و با استفاده از ذهن ایجاد می‌کنیم. بنابراین می‌توانید به جای کاری که می‌کنید، کار متفاوتی انجام بدهید. می‌توانید دست از انجام آن کار بردارید.

چیزی که در هنگام رهاسازی اتفاق می‌افتد این است که شما کاری برای رها کردن انجام نمی‌دهید، تنها دست از چنگ انداختن به آن برمی‌دارید؛ آن وقت خودش می‌رود.

همان میزان که در برابر هر چیز مقاومت کنیم، داریم در برابر همه‌چیز مقاومت می‌کنیم. پس اگر در برابر چیزهایی مقاومت کنیم که خیال می‌کنیم ناخوشایند هستند، این احساس مقاومت تا مغز استخوانمان نفوذ می‌کند. وارد جسممان می‌شود. وارد ذهنمان می‌شود. وارد آگاهی‌مان می‌شود. انگار در حالی به حرکت ادامه بدهیم که ترمز دستی را کشیده‌ایم. نه‌تنها ما را از انجام کارهایی که باید انجام بدهیم باز می‌دارد، بلکه به‌دلیل همین احساس مقاومت، از انجام یا لذت بردن از چیزهایی هم که دوست داریم بازمی‌دارد.

آنچه در برابرش مقاومت می‌کنید حالتان را بد نمی‌کند؛ بلکه خود مقاومت است که این کار را می‌کند.

هرچه بیشتر از خواستنِ فهمیدن و خواستنِ دانستن دست برداری، بیشتر دانستن خودش را عرضه می‌کند و این کار زندگی را ساده‌تر می‌کند... خیلی ساده‌تر.

واقعیت این است که اغلب مردم تسلط خود بر ذهن را از دست داده‌اند. اگر این حقیقت را فراموش کنید که شما افکار و احساساتتان نیستید، بلکه فقط آن‌ها را دارید، و همچنین اگر ندانید که می‌توانید درباره‌ی طرز فکر و احساسی که دارید کاری انجام بدهید، آن‌وقت ذهن به جای این‌که بنده‌تان باشد، اربابتان می‌شود.

خیلی از ما، رستگاری یا وحدت یا هر اسمی را که می‌خواهید روی این‌ها بگذارید، برای خودمان تبدیل به نوعی دارایی کرده‌ایم که باید آن را به دست بیاوریم. طبق تجربه‌ی من، این‌ها چیزی نیستند که بتوانید مالکشان بشوید. بلکه امور ذاتی هستند. این‌ها چیزی هستند که شما واجدشان هستید و لازم نیست به خودتان چنگ بزنید تا از دستتان نرود. چون نمی‌توانید چیزی را که جوهره‌تان است از دست بدهید. همیشه هست.

می‌توانید وابستگی‌تان به شخصیتی را که حول رنج بردن ایجاد کرده‌اید رها کنید.

بعضی‌ها به‌شدت به رنج بردنشان دلبستگی دارند. اما موضوع فراتر از این می‌رود. مردم به هویتی هم که در ذهنشان خلق شده دلبستگی دارند.

بیشتر ما ترجیح می‌دهیم مطمئن باشیم که رنج خواهیم برد تا این‌که بدون هیچ اطمینانی پذیرای چیزهایی باشیم که پیوسته بهتر می‌شوند.

«اگر به عمقی پایین‌تر از موج‌های سطح آگاهی شیرجه بزنی، آنجا همیشه آرام خواهد بود.»

«اگر ضد جنگ هستی، طرفدار صلح باش. اگر ضد قطحی هستی، طرفدار این باش که مردم بیش از نیازشان غذا برای خوردن داشته باشند. اگر ضد یک سیاستمدار خاص هستی، طرفدار رقیب او باش. خیلی مواقع انتخابات به سمت کسی می‌غلتد که مردم مخالف او هستند؛ زیرا تمام انرژی و تمرکز نصیب او می‌شود.»

دست به عمل بزنید و اگر نتیجه نداد، با برنامه‌ای جدید دست به کار شوید. اما به هر حال، تکانی به خودتان بدهید.

شکرگزاری، باعث جذب شکرگزاری بیشتر می‌شود. باعث جذب بیشترِ چیزهایی می‌شود که بابت آن‌ها شکرگزار باشی

هرچه بیشتر متوجه بشوی متجلی کردنِ هرچه بخواهی چقدر ساده است، احساس امنیت بیشتری خواهی کرد که نمی‌تواند از تو گرفته شود و در نتیجه این دست و پا زدن برای رسیدن به چیزها از بین می‌رود. آن‌وقت است که در عمل ساده می‌شود.