بریده‌هایی از کتاب مکمل راز

این‌که دارید بخش تاریکی از عمرتان را می‌گذرانید یا در قعر هستید یا دوران گذارتان است، اشکالی ندارد؛ به شرطی که در آنجا سکونت نکنید و ماندگار نشوید!

باید بگذاری الهام الهی در تو جاری بشود.

هم بدنم را دوست دارم و هم پوست سیاه‌رنگم را. بابت هر چیز کوچکی در زندگی‌ام هم شکرگزارم. بابت هر چیز بزرگی مثل شرکت در برنامه‌ی اپرا و قراردادهای نوشتن کتاب هم شکرگزارم. حتی قدر این‌که موقع راه رفتن کمی می‌لنگم را هم می‌دانم. پای راستم قدرت حرکت کامل ندارد؛ اما من ترجیح می‌دهم آن را دوست داشته باشم تا این‌که سعی کنم تغییرش بدهم. یک علتش این است که این، نحوه‌ی راه رفتنِ من است. مثل اثر انگشت، خاص خودم است.

اگر دستت را باز بگذاری که چیزی به دیگران بدهی، دستت باز است که چیزی هم دریافت کنی.

من می‌خواهم وارد بازی شوم. حتی اگر مصدوم شوم و ضرب دیدگی پیدا کنم. اگر قرار است پایم بشکند، ترجیح می‌دهم در زمین بازی بشکند، نه در پله‌های جایگاه تماشاچیان.

می‌خواهم «بله» بگویند. حتی اگر زانوهایتان توان سرپا نگه داشتن شما را ندارد، «بله» بگویید. «بله» بگویید و با تمام وجود تلاش کنید؛ چون نمی‌خواهید در پایان سفرتان بگویید: «وای خدا! عمرم را در کنار زمین بازی هدر دادم!»

یک لحظه آرام بگیرید و به چیزهایی که دارید نگاه کنید، بابت وجودشان خوشحال باشید، دوستشان داشته باشید، در آغوششان بگیرید، آن‌ها را تحسین کنید؛ آن‌وقت می‌بینید که سیل‌بندها باز می‌شوند و نعمت‌های بیشتر به سمتتان روانه می‌شوند.

«تنها دلیلی که می‌خواهیم مشکلاتمان را تجزیه و تحلیل کنیم، این است که داریم برنامه می‌ریزیم دوباره به آن‌ها دچار شویم.»

«تمام مشکلات، در حافظه ریشه دارند. در این لحظه مشکلی وجود ندارد.»

«قلم در دست من است تا فصل بعد زندگی‌ام را بنویسم. می‌توانم آن را هر طور که دوست دارم بنویسم و ارتباطی هم با ده فصل اخیرم ندارد.»

عالم نمی‌تواند یا نمی‌خواهد پیش از آن‌که برای آنچه داری شکرگزار باشی، خود را بگشاید و چیزی دیگر یا چیزی بهتر به تو بدهد.

اول باید با خودت مهربان باشی تا بعد بتوانی به دیگران مهربانی کنی. اما اغلب آدم‌ها با خودشان مهربان نیستند و خیلی به خودشان سخت می‌گیرند...

«هر قدر برای خودتان بیشتر ارزش قایل باشید، ثروتمندتر می‌شوید.»

«خواستن‌هایت را رها کن و به خودت اجازه‌ی داشتن بده.»

این‌که موجودی حساب بانکی من هم مثل بقیه‌ی مردم جامعه کم باشد، هیچ کمکی به آن‌ها نمی‌کند. اما این‌که من بتوانم اوضاع و احوال خودم را درست کنم، به آن‌ها کمک می‌کند؛ چون آن‌وقت این توان را دارم که به آن‌ها هم یاد بدهم و تعدادی از آن‌ها را هم با خودم بالا بکشم.

کسانی که مشتشان را بسته نگه داشته‌اند و می‌گویند: «باید به هر چیزی که نصیبم شده محکم بچسبم»، هرچند چیزی از دست نمی‌دهند، فضای لازم را هم ایجاد نمی‌کنند که چیزی بیش از آنچه هم‌اکنون دارند به دست بیاورند.

«می‌توانی هر چیزی را که می‌خواهی در زندگی‌ات داشته باشی، به این شرط که به آن محتاج نباشی.»

باید چیزهای زیادی به دست بیاوری تا بالأخره متوجه بشوی به دست آوردن چیزهای زیاد، تو را خوشبخت نمی‌کند.

«پادزهر ناامیدی، دست به کار شدن است.»

فقط دانستن شرط کافی نیست. باید دانشِ درست را به ترتیبِ درست داشته باشیم و آن را با عمل پشتیبانی کنیم. این چیزی است که نتیجه به بار می‌آورد.