بریده‌هایی از کتاب شهر خرس

درختان و حیوانات ــ آن ها همیشه به آدم کمک می کنند.

دو چیز خیلی خوب به ما خاطرنشان می کند که چقدر پیر شده ایم: بچه ها و ورزش.

عشق پدر و مادر به بچه چیز عجیبی است. عشق ما به هر کسی نقطه ی آغازی دارد اما عشق به بچه این طور نیست. نقطه ی آغاز ندارد، همیشه بچه مان را دوست داشته ایم، حتی پیش از آنکه اصلاً به وجود آمده باشد.

هنوز هم می شود شاهد بعضی از این روزها بود، گرچه دارند کمتر می شوند؛ منظورم روزهایی است که آدم را شگفت زده می کند. اما این گونه روزها بی خبر از راه می رسند، کاش فقط بتوانیم آن ها را تشخیص بدهیم.

«بازیکن‌های خوب لیاقت شانس رو دارن!»

یکی از چیزهایی که امشب از این دختر گرفته شد، جایی است که در آن از چیزی نترسد. همه چنین جایی دارند برای خودشان، تا اینکه از آن‌ها گرفته شود. دیگر هم نمی‌توان پسش گرفت. از این پس، مایا هر جا که باشد ترس از او دست برنمی‌دارد.

انسان خطاهای بسیاری می‌کند که بدترینشان غرور است.

تعرض برای متعرض فقط چند دقیقه طول می‌کشد، اما برای قربانی تا ابد.

اما این را هم یادشان داد که آن‌ها کسی را به‌جز هم ندارند، که تنها کسی در دنیا که روی یخ می‌توانی به او اعتماد کنی بازیکن کنار دستت است، که تنها کسی که بدون تو سوار اتوبوس نمی‌شود تیمت است.

ازدواج طولانی مسئله‌ی پیچیده‌ای است، خیلی پیچیده. آن‌قدر پیچیده که اغلب آدم‌ها گه‌گداری از خودشان می‌پرسند: «به‌خاطر عشقه که دارم به این ازدواج ادامه می‌دم یا فقط به این دلیله که نمی‌خوام کس دیگه‌ای بیاد و مزاحمم بشه و بخواد از اول من رو بشناسه؟»

همه‌ی ما بزرگ‌سالان در زندگی روزهایی داریم که کاملاً احساس تهی بودن می‌کنیم. وقت‌هایی که دیگر نمی‌دانیم داریم این‌همه وقت را صرف جنگیدن برای چه می‌کنیم، وقت‌هایی که واقعیت و نگرانی‌های روزمره به ما هجوم می‌آورد و نمی‌دانیم دیگر چقدر می‌توانیم دوام بیاوریم. مسئله‌ی جالب این است که ما همه این توانایی را داریم که مدت‌ها به همین ترتیب زندگی کنیم و دست از این افکار هم برنداریم، اما وحشتناک اینجاست که نمی‌دانیم دقیقاً چه مدت.

چرا ادامه می‌دهد؟ چون حتی تصور هیچ جایگزینی را هم ندارد. آدم‌ها نمی‌توانند دلایلی را که باعث شد عاشق چیزی بشوند به یاد بیاورند

ما عاشق برنده‌ها هستیم، گرچه به‌ندرت آدم‌های دوست‌داشتنی‌ای هستند.

آمات می‌داند که گزینه‌هایش محدود هستند. پس نقشه‌اش خیلی ساده است: از اینجا به تیم جوانان، بعد تیم دسته‌یک، و بعد بازیکن حرفه‌ای.

چه شرم‌آور است برای دنیا که این قربانی است که برای دیگران دلش می‌سوزد.

می‌توان عاشق چیزی بود بدون آنکه همه‌ی جنبه‌های آن را دوست داشت.

باعث می‌شود احساس کنی پتویی هستی که همیشه کوچک‌تر از آنی است که باید باشد؛ مهم نیست چقدر سعی کنی همه را بپوشانی، همیشه کسی هست که سردش است.

او پانزده ساله است و کوین هفده ساله، اما در همه‌ی گفت‌وگوها کوین «پسرک» است و او «خانم جوان». واژه‌ها اصلاً هم ناچیز نیستند.

پرسش‌های سخت و پاسخ‌های آسان. جامعه چیست؟ مجموع انتخاب‌های ما.

خانه چیست؟ جایی که به تو تعلق دارد. اما اگر در خانه‌ات کسی به تو خوشامد نگوید، آیا باز هم مال توست؟ نمی‌داند.