بریده‌هایی از کتاب شهر خرس

همین طور که دست از ترس از سقوط برنمی داری، چون وقتی چشم هایت را می بندی هنوز هم می توانی درد هر قدمی را که برداشته ای در قلبت حس کنی

همه ی ما بزرگ سالان در زندگی روزهایی داریم که کاملاً احساس تهی بودن می کنیم. وقت هایی که دیگر نمی دانیم داریم این همه وقت را صرف جنگیدن برای چه می کنیم، وقت هایی که واقعیت و نگرانی های روزمره به ما هجوم می آورد و نمی دانیم دیگر چقدر می توانیم دوام بیاوریم. مسئله ی جالب این است که ما همه این توانایی را داریم که مدت ها به همین ترتیب زندگی کنیم و دست از این افکار هم برنداریم، اما وحشتناک اینجاست که نمی دانیم دقیقاً چه مدت.

«استعداد مثل دو تا بالونه که بفرستی هوا. اینکه کدوم تندتر بالا می ره مهم نیست. مهم اینه که نخ کدومشون بلندتره.»

آدم ها نمی توانند دلایلی را که باعث شد عاشق چیزی بشوند به یاد بیاورند

این مهم است که یک مرد جوان بیورن استاد را ترک کرد و رفت و وقتی برگشت دیگر برای حرف زدن دیر شده بود. نمی توان به یک سنگ قبر خیره شد و تقاضای بخشش کرد.

از روزی که بچه دار شده، ثانیه ای نیست که احساس نکند مادر بدی است. به خاطر هر چیز کوچکی، هر درک نکردنی، هر ناشکیبایی ای، ندانستن همه چیز، درست نکردن ناهارهای بهتر، اینکه هنوز هم بیشتر از اینکه یک مادر خانه دار باشد زندگی بیرونش را دارد، به خاطر همه ی این ها، فکر می کند مادر بدی است. حرف های زنان دیگر بیورن استاد را می شنود که پشت سرش می گویند: «آره، ولی می دونی اون همه اش سر کاره. می تونی تصور کنی؟» هر چقدر هم به این حرف ها اهمیت ندهی، باز هم بعضی از آن ها ناراحتت می کنند.

همه ی ما بزرگ سالان در زندگی روزهایی داریم که کاملاً احساس تهی بودن می کنیم. وقت هایی که دیگر نمی دانیم داریم این همه وقت را صرف جنگیدن برای چه می کنیم، وقت هایی که واقعیت و نگرانی های روزمره به ما هجوم می آورد و نمی دانیم دیگر چقدر می توانیم دوام بیاوریم. مسئله ی جالب این است که ما همه این توانایی را داریم که مدت ها به همین ترتیب زندگی کنیم و دست از این افکار هم برنداریم، اما وحشتناک اینجاست که نمی دانیم دقیقاً چه مدت.

می گوید: «هاکی، هیچ وقت فکر کردی چه ورزش عجیبیه، رامونا؟ قوانینش، رینگش... کی می تونه بره سراغ همچین چیزی آخه؟» پیرزن کافه چی می گوید: «یکی که می خواد دست یه لایعقل تفنگ بده تا سرگرمی کم خطرتری داشته باشه؟»

همه ی ما بزرگ سالان در زندگی روزهایی داریم که کاملاً احساس تهی بودن می کنیم. وقت هایی که دیگر نمی دانیم داریم این همه وقت را صرف جنگیدن برای چه می کنیم، وقت هایی که واقعیت و نگرانی های روزمره به ما هجوم می آورد و نمی دانیم دیگر چقدر می توانیم دوام بیاوریم. مسئله ی جالب این است که ما همه این توانایی را داریم که مدت ها به همین ترتیب زندگی کنیم و دست از این افکار هم برنداریم، اما وحشتناک اینجاست که نمی دانیم دقیقاً چه مدت.

این هم یک مسئله ی بزرگ است و هم کوچک؛ این که بدانی هستند کسانی که هیچ وقت رهایت نمی کنند.

دیوید به آن ها گفت که برنده شوند و هیچ وقت هم دست از برنده شدن برندارند.

فرق واضحی هست بین بچه های خانواده های فقیر و بقیه ی بچه ها. و چقدر آدم ناگهان پیر می شود وقتی که این فرق را بفهمد.

مشکل این شهر فقط این نیست که یک پسر به یک دختر تعرض کرده، مشکل اصلی این است که همه وانمود می کنند که نکرده.

اما تو اذیتشون نمی کنی، حتی اگه قدرتش رو داشته باشی. همین دنیا رو یه کم بهتر می کنه.»

طبیعت بشر آموخته باشد، آن این ست که تقریباً همه خودشان را در کار تیمی خوب می دانند، اما فقط تعداد کمی واقعاً معنی آن را می فهمند. می گویند انسان حیوانی است اجتماعی، این اندیشه این قدر جا افتاده که کمتر کسی حاضر است بپذیرد که بعضی از ماها وضع زندگی گروهی مان واقعاً مزخرف است، که نمی توانیم همکاری کنیم، که خودخواهیم، و بدتر از همه آدم هایی هستیم که دیگران خوششان نمی آید.

«واسه من فرهنگ بیشتر کارهاییه که تشویق می کنیم تا کارهایی که می گیم بکنن.» دیوید پرسید منظورش چیست و او هم پاسخ داد: «درواقع، آدم ها اون کاری رو نمی کنن که بهشون می گیم بکنن، بلکه کارهایی رو می کنن که ما چشممون رو روش می بندیم و اجازه می دیم بکنن.»

مثل حیواناتی است که در برنامه های مستند حیات وحش می بیند در شب هایی که قرص خواب هم جوابگو نیست. همان هایی که این قدر در اسارت بوده اند که حتی وقتی همه ی میله های قفس را هم برداری هیچ تلاشی برای فرار نمی کنند. هر موجود زنده ای که مدتی طولانی پشت میله ها باشد از ناشناخته بیشتر می ترسد تا از اسارت.

وقتی شانس برنده شدن داری که خواستت برای برد بیشتر از ترست از باخت باشد. ه

همه ی سازمان ها دوست دارند پز بدهند که دارند فرهنگ سازی می کنند، اما سر بزنگاه همه نشان می دهند که تنها نگران یک نوع فرهنگ هستند: فرهنگ برد.

یک بازیکن نوجوان علاوه بر استعداد به بلوغ ذهنی هم نیاز دارد و از نظر او تعداد کسانی که به خاطر پیشنهادهای زودهنگام شکست خورده اند خیلی بیشتر از کسانی است که به خاطر کشف دیرهنگام به جایی نرسیده اند.