بریده‌هایی از کتاب شهر خرس

اما گاه حتی او هم درمی ماند که کدام یک کثیف تر و خطرناک ترند: آن ها که روی گردنشان تتو دارند، یا آن ها که کراوات.

لحظه ای است مشترک بین مردم و هاکی، بین شهری که ساکنانش ایمان داشتند که می شود و همه ی دنیا که سال ها فقط به آن ها گفت ول کنید، نمی شود.

پدر و مادر بودن باعث می شود احساس کنی پتویی هستی که همیشه کوچک تر از آنی است که باید باشد؛ مهم نیست چقدر سعی کنی همه را بپوشانی، همیشه کسی هست که سردش است.

پدر و مادر بودن باعث می شود احساس کنی پتویی هستی که همیشه کوچک تر از آنی است که باید باشد؛ مهم نیست چقدر سعی کنی همه را بپوشانی، همیشه کسی هست که سردش است.

و این همه کمال گرایی در همه چیز یعنی اینکه تو هیچ وقت راضی نیستی، هیچ وقت نمی توانی سرت را بکنی لای پرهایت و راحت بخوابی. نمی توانی فقط نصف زندگی ات را این طور زندگی کنی؛ زندگی خصوصی ات هم همین شکل را به خود می گیرد.

نمی دانیم بعد از تدفین چه باید کرد تا تکه های یک خانواده ی متلاشی را بتوان دوباره پیش هم جمع کرد، و چگونه باید بر لبه ی این پرتگاه زندگی کرد. و درنهایت چه آرزویی برای آدم باقی می ماند؟ آرزوی یک روز خوش، تنها و تنها یک روز خوش، چند ساعت فراموشی.

خاطرات ما همیشه حول همین بهترین لحظه های پیش از فاجعه چرخ خواهد خورد، هر شب خدا، و مدام یک سؤال از خودمان می پرسیم: «می تونستم کار دیگه ای بکنم؟ چرا توی اون لحظه من این قدر خوشحال بودم؟ اگه می دونستم چه اتفاقی داره می افته، می تونستم جلوش رو بگیرم؟»

بیورن استاد راه های بسیاری برای مرگ دارد، به خصوص برای مرگ روح.

تعرض برای متعرض فقط چند دقیقه طول می کشد، اما برای قربانی تا ابد.

اینکه چه حسی دارد که آدم این قدر غمگین باشد که نتواند غمش را به کسی بگوید. خیلی سخت است که مجبور باشی راز بزرگی را از عزیزانت پنهان کنی.

لازم نیست چیز زیادی بگذاری تا بتوانی اجازه دهی بچه هایت از پیشت بروند؛ همه ی وجودت کافی است.

هرصبح با این حس بیدار می شود که یکی یک زندگی بهتر را از او دزدیده؛ دردی شبح وار و غیر قابل تحمل بین آنچه باید می بود و آنچه هست. تلخکامی می تواند آدم را از درون بجود، می تواند خاطراتت را از نو بنویسد؛ جوری که همه ی صحنه های مجرمانه را پاک کند تا در آخر تو بمانی و فقط کارهای خوبی که کرده ای.

ما درباره ی از دست دادن عزیزان حرف می زنیم، می توانیم زمان بدهیم تا درمان شود، اما حیات مجبورمان می کند به زندگی ادامه دهیم، آن هم به خاطر یک قانون اساسی: درختی که تنه اش بشکند محکوم است به نابودی.

آدم ها گاه می گویند غم چیزی روانی است، اما گیر افتادن در دام آن یک مسئله ی فیزیکی است. اولی زخم است و دومی عضوی قطع شده. یک گلبرگ پژمرده در برابر یک ساقه ی شکسته.

او مسافر زمانی است که در ماشین خودش گیر افتاده است.

تمام زندگی پدر تقاضای کمال است. زندگی را مثل صفحه ی شطرنج می بیند و فقط وقتی شاد است که احساس کند دو حرکت از دیگران جلوتر است. اغلب می گوید: «موفقیت اتفاقی به دست نمی آد. ممکنه شانسی پول دار بشی اما شانسی موفق نمی شی.»

پدر و مادر بودن باعث می شود احساس کنی پتویی هستی که همیشه کوچک تر از آنی است که باید باشد؛ مهم نیست چقدر سعی کنی همه را بپوشانی، همیشه کسی هست که سردش است.

خشم می تواند مثل یک جاذبه ی درونی عمل کند و روح را در خود فرو بکشد و کوچک کند.

پدر و مادر بودن باعث می شود احساس کنی پتویی هستی که همیشه کوچک تر از آنی است که باید باشد؛ مهم نیست چقدر سعی کنی همه را بپوشانی، همیشه کسی هست که سردش است.

«ما "محصول" تولید نمی کنیم. ما به هیچ وجه کارخونه ی تولیدی نیستیم. ما انسان ها رو رشد می دیم. اون پسرها از گوشت و خونن، نه برنامه ی اقتصادی و اهداف سرمایه گذاری. برنامه ی جوانان اون جوری که خیلی از اسپانسرها فکر می کنن یه کارخونه نیست.»