بریده‌هایی از کتاب شهر خرس

یک روز بالاخره دست مادرش را می‌گیرد و او را از اینجا می‌برد، ایمان دارد. یک روز بالاخره این‌همه یک قران و دو زار کردن‌های ذهنی تمام می‌شود. فرق واضحی هست بین بچه‌های خانواده‌های فقیر و بقیه‌ی بچه‌ها. و چقدر آدم ناگهان پیر می‌شود وقتی که این فرق را بفهمد.

مایا خوب می‌داند که این سکوت می‌تواند مثل آب عمل کند. اگر بگذاری زیادی به درونت نفوذ کند، یخ می‌زند و قلبت را می‌شکند.

ما عاشق برنده‌ها هستیم، گرچه به‌ندرت آدم‌های دوست‌داشتنی‌ای هستند. آن‌ها معمولاً آدم‌هایی وسواسی، خودخواه و پررو هستند، اما این که مهم نیست، ما می‌بخشیمشان. ما تا وقتی که برنده هستند، دوستشان داریم.

خواست و اراده از شانس بالاتره.»

هر کسی پیش از اتفاق افتادن یک فاجعه هزاران آرزو دارد، اما پس از آن فقط یک آرزو. وقتی نوزادی به دنیا می‌آید، پدر و مادر برایش رؤیاهایی بی‌نظیر در سر می‌پرورانند، اما بیمار که شد تنها چیزی که می‌خواهند این است که همه چیز به حالت عادی برگردد.

همه‌ی ما بزرگ‌سالان در زندگی روزهایی داریم که کاملاً احساس تهی بودن می‌کنیم. وقت‌هایی که دیگر نمی‌دانیم داریم این‌همه وقت را صرف جنگیدن برای چه می‌کنیم، وقت‌هایی که واقعیت و نگرانی‌های روزمره به ما هجوم می‌آورد و نمی‌دانیم دیگر چقدر می‌توانیم دوام بیاوریم. مسئله‌ی جالب این است که ما همه این توانایی را داریم که مدت‌ها به همین ترتیب زندگی کنیم و دست از این افکار هم برنداریم، اما وحشتناک اینجاست که نمی‌دانیم دقیقاً چه مدت.

همه‌ی سازمان‌ها دوست دارند پز بدهند که دارند فرهنگ‌سازی می‌کنند، اما سر بزنگاه همه نشان می‌دهند که تنها نگران یک نوع فرهنگ هستند: فرهنگ برد. سونه می‌داند که آسمان همه‌جا همین رنگ است، اما چنین چیزهایی در یک جامعه‌ی کوچک بیشتر خود را به رخ می‌کشد. ما عاشق برنده‌ها هستیم، گرچه به‌ندرت آدم‌های دوست‌داشتنی‌ای هستند. آن‌ها معمولاً آدم‌هایی وسواسی، خودخواه و پررو هستند، اما این که مهم نیست، ما می‌بخشیمشان. ما تا وقتی که برنده هستند، دوستشان داریم.

اگر صادق باشی، سرت کلاه می‌گذارند، اما صادق باش. اگر مهربان باشی، از سر خودخواهی متهمت می‌کنند، اما مهربان باش. تمامی خوبی‌های امروزت فردا به دست فراموشی سپرده می‌شود، اما خوبی کن.

اتاق این‌قدر ساکت هست که همه صدای شکستن قلبش را بشنوند.

عشق پدر و مادر به بچه چیز عجیبی است. عشق ما به هر کسی نقطه‌ی آغازی دارد اما عشق به بچه این‌طور نیست. نقطه‌ی آغاز ندارد، همیشه بچه‌مان را دوست داشته‌ایم، حتی پیش از آنکه اصلاً به وجود آمده باشد.