بریده‌هایی از کتاب شهر خرس

اگر صادق باشی، سرت کلاه می‌گذارند، اما صادق باش. اگر مهربان باشی، از سر خودخواهی متهمت می‌کنند، اما مهربان باش. تمامی خوبی‌های امروزت فردا به دست فراموشی سپرده می‌شود، اما خوبی کن.

همه‌ی ما بزرگ‌سالان در زندگی روزهایی داریم که کاملاً احساس تهی بودن می‌کنیم. وقت‌هایی که دیگر نمی‌دانیم داریم این‌همه وقت را صرف جنگیدن برای چه می‌کنیم، وقت‌هایی که واقعیت و نگرانی‌های روزمره به ما هجوم می‌آورد و نمی‌دانیم دیگر چقدر می‌توانیم دوام بیاوریم. مسئله‌ی جالب این است که ما همه این توانایی را داریم که مدت‌ها به همین ترتیب زندگی کنیم و دست از این افکار هم برنداریم، اما وحشتناک اینجاست که نمی‌دانیم دقیقاً چه مدت.

اگر صادق باشی، سرت کلاه می گذارند، اما صادق باش. اگر مهربان باشی، از سر خودخواهی متهمت می کنند، اما مهربان باش. تمامی خوبی های امروزت فردا به دست فراموشی سپرده می شود، اما خوبی کن.

پدر در زندگی روزانه‌اش مردی بزرگ بود و روی یخ یک غول تمام‌عیار؛ بی‌رحم و خشن. مربی‌ها همواره در موردش می‌گفتند: «یک مرد به تمام معنا!» و تحسینش می‌کردند. دیوید کنار تخته‌ها می‌ایستاد و تک‌تک این تحسین‌ها را با سلول‌سلول وجودش جذب می‌کرد، انگار که در مدح او باشند. پدر هر چیز و هر کاری را به دلیلی و بدون شک و تردید می‌پذیرفت و انجام می‌داد، چه در هاکی و چه در عقایدش. همیشه با خنده می‌گفت: «منحرف نباش، هر چی می‌خوای باش.» اما گاه سر میز آشپزخانه جدی‌تر می‌شد: «این نوع انحراف‌ها نابودگر بشریته، دیوید. این رو همیشه به خاطر داشته باش. از طبیعت انسان به‌دوره. اگه همه منحرف بشن، بشر ظرف یه نسل منقرض می‌شه.» سال‌ها گذشت و او پیر که شد فقط می‌نشست و اخبار می‌دید و داد می‌زد: «این فقط یه گرایش جسمی نیست، تبدیل شده به مد! حالا شدن اقلیت سرکوب‌شده؟ رژه هم که می‌رن، این چطور سرکوبیه؟»

هر چه را می‌سازی دیگران نابود می‌کنند، اما باز هم بساز، چون در پایان فقط تو هستی و خدا و این مسئله بین شما دو تا است، نه بین تو و دیگران.

مادرش گاه دم گوشش می‌گوید: «به آدمی که تو زندگیش چیزی رو نداره که بی‌دلیل عاشقش باشه اعتماد نکن.»

جاهایی مثل اینجا چشم امیدشان به جوانانشان است، چون تنها آن‌ها هستندکه به یاد ندارند اوضاع قبلاً بهتر بود.

چیزی که کوین بیش از هر چیزی می‌خواهد این است: بتواند مثل بنی دنیا را به هیچ بگیرد و از شر دنیا در امان باشد.

جوانانشان را با همان ارزش‌هایی تربیت می‌کنند که اجدادشان با آن این جامعه را ساختند: سخت کار کن، هر بلایی سرت آمد، شکایت نکن و دهنت را ببند

دین امری است بین شما و دیگر مردم؛ پر از تفسیر و تئوری و عقاید مختلف. ولی ایمان... فقط بین تو و خداست.

پدر و مادر بودن باعث می‌شود احساس کنی پتویی هستی که همیشه کوچک‌تر از آنی است که باید باشد؛ مهم نیست چقدر سعی کنی همه را بپوشانی، همیشه کسی هست که سردش است.

«به آدمی که تو زندگیش چیزی رو نداره که بی دلیل عاشقش باشه اعتماد نکن.»

هیچ وقت نظر دیگران برایش مهم نبود و این طوری توانست بهترین شود.

هیچ اهمیتی به نظر دیگران نده. وقتی برنده بشیم، همه دوستمون خواهند داشت.»

جاهایی مثل اینجا چشم امیدشان به جوانانشان است، چون تنها آن ها هستندکه به یاد ندارند اوضاع قبلاً بهتر بود.

ما همان چیزی می‌شویم که به ما گفته شده هستیم.

همه‌ی ما بزرگ‌سالان در زندگی روزهایی داریم که کاملاً احساس تهی بودن می‌کنیم. وقت‌هایی که دیگر نمی‌دانیم داریم این‌همه وقت را صرف جنگیدن برای چه می‌کنیم، وقت‌هایی که واقعیت و نگرانی‌های روزمره به ما هجوم می‌آورد و نمی‌دانیم دیگر چقدر می‌توانیم دوام بیاوریم. مسئله‌ی جالب این است که ما همه این توانایی را داریم که مدت‌ها به همین ترتیب زندگی کنیم و دست از این افکار هم برنداریم، اما وحشتناک اینجاست که نمی‌دانیم دقیقاً چه مدت.

تنهایی یک بیماری نامرئی است. رامونا از وقتی هولگر او را ترک کرده مثل حیواناتی است که در برنامه‌های مستند حیات وحش می‌بیند در شب‌هایی که قرص خواب هم جوابگو نیست. همان‌هایی که این‌قدر در اسارت بوده‌اند که حتی وقتی همه‌ی میله‌های قفس را هم برداری هیچ تلاشی برای فرار نمی‌کنند. هر موجود زنده‌ای که مدتی طولانی پشت میله‌ها باشد از ناشناخته بیشتر می‌ترسد تا از اسارت.

«دیوید، من بچه ندارم، اما می‌خوای بهترین توصیه‌ام رو برای پدر بودن بشنوی؟» «آره.» «این کلمه‌ها رو یاد بگیر: "ببخشید اشتباه کردم."»

اگر صادق باشی، سرت کلاه می‌گذارند، اما صادق باش. اگر مهربان باشی، از سر خودخواهی متهمت می‌کنند، اما مهربان باش. تمامی خوبی‌های امروزت فردا به دست فراموشی سپرده می‌شود، اما خوبی کن.