بریده‌هایی از کتاب کتاب دزد

علم پدر در شغلش باعث شده بود ارج و قربش پیش لیزل بیشتر بشود. سهیم شدن در نان و موسیقی خوب بود اما دانستن اینکه پاپا در شغلش استعداد بیشتری دارد، عالی بود. مهارت جذابیت داشت.

اینکه مرگ منتظر هیچ‌کس نمی‌ماند و اگر هم بماند، معمولاً انتظارش زیاد طول نمی‌کشد.

تابستان از راه رسید. به نظر کتاب دزد، همه چیز خوب پیش می‌رفت. به نظر من، آسمان به رنگ یهودی‌ها بود. هنگامی‌که بدن‌هایشان از یافتن حفره‌هایی روی در ناامید شدند، روحشان به بالا صعود کرد. ناخن‌هایشان در چوبی را خراشید و گاه از شدت ناامیدی مثل میخ در آن فرو رفت و روحشان به سمت من، به آغوش من آمد. از سالن‌های دوش گرفتن بالا رفتیم و به پشت بام رسیدیم و از آنجا به پهنۀ روشن ابدیت صعود کردیم. مدام برایم آذوقه فراهم می‌کردند. دق

وقتی کارم تمام شد، آسمان مثل روزنامه آتش‌گرفته زرد بود. اگر با دقت نگاه می‌کردم می‌توانستم کلمات سر تیتر خبرها را ببینم که به پیشرفت جنگ و چیزهایی از این دست پرداخته بودند. چقدر دوست داشتم آن را پایین بکشم، آسمان روزنامه‌ای را مچاله کنم و به دوردست پرتابش کنم. بازوهایم درد می‌کردند و نمی‌توانستم انگشت‌هایم را بسوزانم. هنوز کارهای زیادی باید انجام می‌شد.

در آن دوران، لیزل آرامش خاطری عمیق در دنیای درونی‌اش احساس می‌کرد. اما در دنیای بیرون همه چیز به تدریج شکل لرزان و بی‌ثبات به خود می‌گرفت. در اواخر ماه مارس، جایی به نام لوبک مورد تهاجم بمب‌ها قرار گرفت. سپس نوبت کلن شد و خیلی زود این حملات به سایر شهرهای آلمان، از جمله مونیخ، نیز رسید.

ساعتی بعد، لیزل تلاش کرد تا صادقانه‌تر صحبت کند: «ما نمی‌دونستیم اگه تو بمیری چی کار باید بکنیم، مکس. ما ...» مکس بلافاصله متوجه منظورش شد: «منظورت اینه که نمی‌دونستید چطوری از دستم خلاص شید؟» «متأسفم.» «نه.» ناراحت نشده بود: «حق داشتید.» به نرمی با توپ بازی کرد «حق داشتید به این چیزا فکر کنید. در موقعیت شما، یه یهودی مرده درست به اندازۀ زنده‌اش خطرناکه، شاید هم بیشتر.»

به هر حال، اگر مرگ برای برادرش ورنر خوب بوده، به همان اندازه هم می‌توانست برای این یهودی خوب باشد.

امیدهای نیمه جان جرئت صعود بیشتر نداشتند. او هنوز نمرده است. او هنوز نمرده است

تاریکی خود را بیشتر در پنجرۀ پشت سر او بالا کشید. بوی گرد و خاک و دزدی در فضا این سو و آن سو می‌رفت و لیزل آن را دید. کتابی قرمز بود با نوشته‌هایی سیاه روی عطف.

باران شبیه تراشه‌های مداد خاکستری بود.

حالا دیگر تاریکی کاملاً همه جا را فراگرفته بود. لیزل که نفس نفس می‌زد و هوا انجماد گلویش را آب می‌کرد، گفت: «فقط اینو تونستم گیر بیارم.» متأسفانه رودی می‌توانست بویش را حس کند. بوی دروغ.

دزدیدن آن از منظر کج‌اندیشانه‌ای، شبیه به دست آوردنش بود. نور در حال گذر بر انبوه سایه‌ها بود.

لیزل به امید بیهودۀ اندکی روشن‌تر شدن افکارش قدم کند کرد. با این وجود گناه آنجا حی و حاضر بود. گریان بود. دانه‌ها از هم اکنون به گلی با گلبرگ‌های سیاه بدل شده بود. او سبک سنگین کرد که آیا واقعاً می‌تواند چنین چیزی را تاب بیاورد یا نه. بر سر چهارراه ایستاد.

هر عادت و روشی دست‌کم به یک‌سو متمایل است و یک روز یا به پایان خود می‌رسد و یا به عادت و روشی دیگر ختم می‌شود.

صفحات تحقیر شده Mein Kampf به مجموعه‌ای از طرح‌ها بدل شده بودند که به طور خلاصه نشانگر حوادثی بودند که زندگی سابقش را به زندگی دیگری بدل کرده بودند. کشیدن بعضی‌هایشان چند دقیقه‌ای زمان می‌برد و بعضی‌ها هم ساعت‌ها. تصمیم گرفته بود وقتی کتاب به پایان رسید آن را به لیزل بدهد، البته وقتی که به اندازۀ کافی بزرگ شده باشد و در نهایت امیدواری، تمام این اتفاقات مسخره و عبث به پایان رسیده باشند.

بعد از سکوتی بی‌حاصل، همسر شهردار پیش آمد و کتاب را برداشت. او در هم شکسته و مغلوب به نظر می‌رسید اما این بار به خاطر لبخند زدن نبود. لیزل می‌توانست این را در چهره‌اش ببیند. خون از بینی‌اش سرازیر و روی لب‌هایش جاری شد. چشم‌هایش سیاهی رفتند. زخم‌ها سر باز کردند و مجموعه‌ای از زخم‌ها خود را به سطح پوستش رساندند. تمام اینها ناشی از کلمات بودند. ناشی از کلمات لیزل.

صدایش اگر چه لرزان اما به گریبان زن آویخت. خشم درخشانش سنگین و مرعوب‌کننده بود اما دختر به زحمت راهی از میان آن پیدا کرد. حتی بیشتر خودش را تهییج کرد تا جایی که نیاز پیدا کرد اشک‌هایش را از چشم پاک کند.

آن روز عصر مه زردی شهر را در بر گرفته بود و پشت بام‌ها را انگاری که حیوانات خانگی باشند نوازش و خیابان‌ها را همانند وان حمام پر می‌کرد.

به رغم ردّی از نور خورشید در دوردست‌ها، نسیم ملایمی از پنجرۀ باز به داخل اتاق سرازیر می‌شد و با بارانی که همانند خاک اره می‌بارید پیوند می‌خورد.

در ظلمت قلب تپنده در ظلمتم مطمئنم که از تمام اینها خوشحال می‌شد. می‌بینید؟ حتی مرگ هم قلب دارد.