بریده‌هایی از کتاب کتاب دزد

آن بیرون در میان شهر و برف، جنازۀ روس‌ها و آلمانی‌ها همه جا افتاده بود. باقی مانده‌ها به صفحات سفید روبه‌رویشان شلیک می‌کردند. سه زبان درهم بافته شده بودند: روسی، گلوله‌ها و آلمانی.

شکی نیست که جنگ به مفهوم مردن بود، ولی همیشه، وقتی کسی بمیرد که زمانی در کنارتان زندگی کرده و نفس کشیده، زمین زیر پایتان می‌لرزد.

بهترین واژه‌چین‌ها اونایی بودند که از قدرت واقعی واژه‌ها خبر داشتن. اونا همیشه می‌تونستن از بلندترین درختا بالا برن. یکی از این واژه‌چین‌ها دخترک کوچک و لاغری بود. او، بهترین واژه‌چین منطقه‌اش بود، چون اون می‌دونست بدون واژه‌ها یه نفر تا چه حد ضعیفه. دخترک به واژه‌ها علاقه داشت؛ تشنۀ اونا بود.

بعد، نمادها رو را بهشون چسبوندن. همه خوشحال بودند. به زودی تقاضا برای واژه‌ها و نمادها به جایی رسید که آدم‌های زیادی لازم بود تا از جنگل‌های در حال رشد مراقبت کنن. بعضی‌ها استخدام شدن تا از درختا بالا برن و واژه‌ها رو برای باقی آدما پایین بندازن. اون واژه‌ها بعداً مستقیم به باقی آدم‌های پیشوا خورونده می‌شد، حالا، بگذریم از اونایی که دوباره برمی‌گشتند تا بیشتر بخورن. کسایی که از درختا بالا می‌رفتن اسمشون واژه‌چین بود.

مردمش رو به طرف قلب باشکوهش دعوت کرد. با بهترین و زشت‌ترین واژه‌هایی که از جنگلش دست‌چین کرده بود اونها رو دعوت کرد. و مردم هم اومدن. همۀ مردم رو روی نوار نقاله‌ای می‌گذاشتن که از زیر یه دستگاه فشار رد می‌شد و یه عمر را توی چند لحظه در اختیارشون می‌گذاشت. واژه‌ها بهشان خورانده می‌شد. زمان ناپدید شد و اونها حالا هر چیزی رو که لازم بود بدونن می‌دونستن. هیپنوتیزم شده بودن.

اولین نقشۀ حمله‌ش این بود که واژه‌ها رو در هرجای سرزمنیش که ممکن بود، بکاره. واژه‌ها رو روز و شب کاشت و ازشون مراقبت کرد. رشدشون رو تماشا کرد، تا این که بالاخره، جنگل‌های انبوه واژه توی تمام آلمان رشد کردن. این یه ملت از افکارکاشته شده بود. همان‌طوری که واژه‌ها رشد می‌کردن، پیشوا جون ما دونه‌هایی روی هم کاشت تا نمادها رو ایجاد کنه و اونا هم یواش یواش داشتند کاملاً می‌رسیدن. حالا وقتش شده بود. پیشوا آماده بود.

اولین نقشۀ حمله‌ش این بود که واژه‌ها رو در هرجای سرزمنیش که ممکن بود، بکاره. واژه‌ها رو روز و شب کاشت و ازشون مراقبت کرد. رشدشون رو تماشا کرد، تا این که بالاخره، جنگل‌های انبوه واژه توی تمام آلمان رشد کردن. این یه ملت از افکارکاشته شده بود. همان‌طوری که واژه‌ها رشد می‌کردن، پیشوا جون ما دونه‌هایی روی هم کاشت تا نمادها رو ایجاد کنه و اونا هم یواش یواش داشتند کاملاً می‌رسیدن. حالا وقتش شده بود. پیشوا آماده بود.

هانس هابرمان به دخترخوانده‌اش گفت: «من کودنم و مهربان. این دو تا با هم، بزرگ‌ترین احمق دنیا رو می‌سازن. موضوع اینه که می‌خوام اونا بیان دنبالم. هر چیزی بهتر از این انتظاره.»

کلمات و نور خورشید بود. نور روی خیابان می‌درخشید و کلمات همانند امواجی بر پشتش می‌شکستند. فقط زمانی‌که از آنجا دور می‌شدند، متوجه تکه نانی شدند که پس زده روی زمین نشسته بود.

چشم‌ها در جمجمۀ قحطی‌زده‌شان، بسیار بزرگ به نظر می‌رسیدند. و کثافت. کثافت قالب پیکرشان شده بود. وقتی با دست سربازها به جلو رانده می‌شدند، پاهایشان تلو تلو می‌خورد. گاهی چند قدم از سر اجبار می‌دویدند و بعد بار دیگر، همان راه رفتن قحطی زده‌شان را از سر می‌گرفتند.

حافظه‌ام می‌گوید پشت آن کامیون آرزوهای زیادی وجود داشت. صداهایی درون آدم‌ها مرا صدا می‌کردند.

تنها نشانۀ جنگ ابری از غبار بود که از شرق به غرب گذر می‌کرد. از پنجره‌ها سرک می‌کشید و سعی می‌کرد راهی برای ورود پیدا کند و در حالی‌که همزمان غلیظ‌تر و گسترده‌تر می‌شد، خیل آدم‌ها را به خیل اشباح بدل می‌کرد.

یک فکر دلپذیر یکی کتاب دزد بود. دیگری آسمان را می‌دزدید. همه منتظر بودند تا زمین بلرزد.

حرف آغازین جملۀ بعد، مکس هم حضور داشت.

کتاب دزد فقط فعل و انفعال کلمه‌ها را می‌دید ـ جسمشان را می‌دید که بر روی کاغذ درهم تنیده و سرکوب شده بودند تا او بتواند رویشان قدم بزند. ضمناً جایی، در فاصلۀ بین نقطۀ پایان یک جمله و

جنگ آشکارا مرز میان منطق و خرافات را از میان برداشته بود.

لامپی حبابی از سقف آویزان و فضا سرد و مرطوب بود. لبه‌های تیز دیوار به پشت مردمی که ایستاده وحرف می‌زدند، فرورفته و سیخونکشان می‌زد.

با خودش فکر کرد، تو باید در می‌زدی و اگرچه آنجا انبوهی از گناه وجود داشت ولی نشانه‌هایی از خنده‌های نوجوانی هم پیدا می‌شد.

زیرا روشنایی راهگشای دردها شده بود. روزهای سخت در راه بودند. شبیه یک رژه.

گاهی اوقات در زیرزمین با طمعی از آهنگ آکاردئون در گوشش از خواب بیدار می‌شد. می‌توانست سوزش لذت‌بخش شامپاین را بر زبانش حس کند.