بریده‌هایی از کتاب دیوان اقبال لاهوری

در دل را بروی کس نبستم نه از خویشان نه از‌یاران گسستم نشیمن ساختم در سینهٔ خویش ته این چرخ گردان خوش نشستم

به ساحل گفت موج بیقراری به فرعونی کنم خود را عیاری گهی بر خویش می‌پیچم چو ماری گهی رقصم به ذوق انتظاری

نم‌اشک است در چشم سیاهش دلم سوزد ز آه صبحگاهش همان می‌کو ضمیرم را برافروخت پیاپی ریزد از موج نگاهش

زاین همرهان سست‌عناصر دلم گرفت شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

نوای عشق را ساز است آدم کشاید راز و خود رازست آدم جهان او آفرید این خوبتر ساخت مگر با ایزد انباز است آدم

وصال ما وصال‌اندر فراق است

گرفتار کمند روزگاریم خوشا آنکس که محروم وجود است

نیشتر بر قلب درویشان مزن خویش را در آتش سوزان مزن

در دل مسلم مقام مصطفی است آبروی ما ز نام مصطفی است

بینی جهان را خود را نبینی تا چند نادان غافل نشینی نور قدیمی‌شب را بر افروز دست کلیمی‌در آستینی بیرون قدم نه از دور آفاق تو پیش ازینی تو بیش ازینی از مرگ‌ترسی ای زنده جاوید؟ مرگ است صیدی تو در کمینی جانی که بخشد دیگر نگیرند آدم بمیرد از بی‌یقینی صورت گری را از من بیاموز شاید که خود را باز آفرینی

دل ما از کنار ما رمیده به صورت مانده و معنی ندیده

روم راهی که او را منزلی نیست

جهان از خود برون آوردهٔ کیست؟ جمالش جلوهء بی پردهٔ کیست؟ مرا گوئی که از شیطان حذر کن بگو با من که او پروردهٔ کیست؟

می‌شود پردهٔ چشمم پر کاهی گاهی دیده‌ام هر دو جهان را به نگاهی گاهی وادی عشق بسی دور و درازست ولی طی شود جادهٔ صد ساله به آهی گاهی در طلب کوش و مده دامن‌امید زدست دولتی هست که‌یابی سر راهی گاهی

نقد شاعر در خور بازار نیست نان به سیم نسترن نتوان خرید

فرقی ننهد عاشق در کعبه و بتخانه این جلوت جانانه آن خلوت جانانه

«عشق شور انگیز را هر جاده در کوی تو برد» «بر تلاش خود چه مینا زد که ره سوی تو برد»

چه پرسی از نماز عاشقانه رکوعش چون سجودش محرمانه تب و تاب‌یکی الله اکبر نگنجد در نماز پنجگانه

در دل مسلم مقام مصطفی است آبروی ما ز نام مصطفی است

شبی پیش خدا بگریستم زار شبی پیش خدا بگریستم زار مسلمانان چرا زارند و خوارند ندا آمد ، نمیدانی که این قوم دلی دارند و محبوبی ندارند