بریده‌هایی از کتاب آخرین انار دنیا

«زندگی نوری است در صندوقی دربسته. آن صندوق هم شاید در بین صندوق‌های دیگر باشد. هر وقت خواستی زندگی آشکار شود، باید از تاریکی بیرونش بکشی، و همه پوشش و پوسته‌هایش را جدا کنی...

«آزادی ما را می‌کشد... اگر هشیار نباشیم ما را نابود می‌کند.»

همیشه در جهانی خیالی که آدم‌هایش به چیزی عمیق‌تر از برادری و پدری و دوستی و عشق نیاز داشتند، غرق شده بودیم.

جنگ دردهای جهان را بزرگ‌تر می‌کند. جنگ هر چند هم بر ضد خرابی‌ها باشد در آخر جور دیگری زمین را آکنده از درد می‌کند. اگر جنگ نهایت عدالت هم باشد همیشه زمین را لبریز غم می‌کند.

شهامت آن نیست که ترسی نداشته باشیم، آن است که در مقابل ترس‌هایمان مقاوم باشیم.

یک به یک حکایت سقوط شهرها را تعریف کرد. حکایت شیوع طاعون و وبا، حکایت نابودی ناگهانی هزاران ایل و عشیره، و قبایل عجیب و غریب، کشتار پرنده‌ها، نابودی صدها گونه گل، سقوط و کشتار هزاران ستاره، تولد شهرها از خاکستر شهرهای دیگر.

شهامت آن نیست که ترسی نداشته باشیم، آن است که در مقابل ترس‌هایمان مقاوم باشیم.

آن‌كه می‌تواند تقدیر اسارت را بر خود هموار کند می‌تواند آزادی را هم تحمل کند

زمانی که همه شما بینایان این سرزمین خودتان را گم کرده بودید، آن کور کوچک باورش به کوری خودش بزرگ‌تر از باور شما به بیناییتان بود.

انسان‌ها همه کور زاده می‌شوند. در بین تمام انسان‌های روی این سیاره کسی نیست که از ابتدای تولدش قادر به دیدن باشد. مپندار آن‌هایی که چشم دارند می‌توانند ببینند. هیچ چیزی در دنیا مشکل‌تر از دیدن نیست، احتمال دارد که انسان دو چشم زلال و روشن داشته باشد، با این حال هیچ نبیند.

کسی که بخواهد اعتنایی به مرگ نکند، باید تا به آخر دنبال زنده‌هایی بگردد که آن‌ها را از دست داده.

گاه فاجعه‌های بزرگ طوری در زندگی به جریان می‌افتند که هیچ تلاشی آن‌ها را باز نمی‌دارد.

گویا زندگی من مثل تیری است که از کمان رها شده، تیری که بی‌هیچ هدفی به سرعت می‌رود به چیزی برخورد می‌کند و درهم می‌شکند.

بیابان و سیاست هر دو مثل همند، دو زمین که چیزی از آن نمی‌روید

انسان مانند هر چیز دیگری باید گستره‌ای برای خودش اشغال کرده باشد تا بعدها نبودنش حس شود. مانند هر چیز دیگر؛ مثل گلدانی روی میز، یا صدای رادیو از پنجره‌ای، باید ابتدا جایگاهی را اشغال کرده و بعدها گم شده باشند. اما اگر ابتدا چیزی نبوده باشد، صدایی یا رنگی، دیگر نبودنش را حس نمی‌کنی.

آه، هیچ چیزی مانند شن خاطرات ما را نمی‌بلعد...

آدمی که می‌داند به کدام طرف می‌رود گم نمی‌شود. من می‌دانم آدمی موجودی است که راه‌ها را خیلی زود گم می‌کند. می‌دانم که آدمی راه‌هایش را پیدا نمی‌کند، این واقعیتی زهرآلود است که دیر به آن ایمان می‌آوریم. هیچ موجود دیگری در روی زمین به اندازۀ انسان راه‌ها را گم نمی‌کند... انسان‌ها چیزی نیستند جز موجوداتی که راه‌ها را گم می‌کنند.

دوست داشتن دیرهنگام هم شبیه ترحم و پشیمانی است نه عشق.

حس می‌کردم با دروغ گفتن مردم خیلی خوشحال می‌شوند. من هم وقتی از جنگ برمی‌گشتم مدام دروغ می‌گفتم.

او این قدرت را داشت که خودش را آموزش دهد. خیلی‌ها می‌توانند خودشان را پرورش دهند.