بریده‌هایی از کتاب نه فرشته، نه قدیس

ــ دیگر مدت زیادی زنده نخواهم بود. خودم این را می‌دانم، ولی دیگر توانش را ندارم برای بیشتر زنده ماندن بجنگم. و در واقع تفاوتی هم ندارد که آدم همین الآن بمیرد یا چند روز دیگر.

در دل شب بیدار شدم، طوری عصبی و ناراحت بودم که دیگر نتوانستم بخوابم.

دلم می‌خواهد از این‌جا بزنم بیرون و تنهایی بروم توی جنگل، آن هم در انبوه‌ترین قسمت آن. مشکل این است که دیگر نمی‌توانم از دست خودم فرار کنم.

آن‌قدر احساس درماندگی و تنهایی می‌کنم که بی‌اختیار می‌زنم زیر گریه.

سقوط الزاماً نباید ویران شدن ساختمان‌ها باشد، بلکه می‌تواند سقوط اخلاقی باشد.

فهمیده‌ام که درد و رنج و زجر و آزار در مقایسه با زندگی یکنواخت و آرام و بی‌دغدغه آدم‌ها را بیشتر به هم نزدیک می‌کند.

مردم هروقت در شرایطی غیرعادی قرار می‌گیرند معمولاً به هم نزدیک و با هم متحد می‌شوند.

هریک از ما غرق در مشکلات خودمان هستیم و برای هم چهرهٔ متفاوتی را به نمایش می‌گذاریم.

برای او همه‌چیز در مرز شادی و اندوه یا نشاط و رنج اتفاق می‌افتاد.

در درونش شوری نهفته است که اگر فوران کند، می‌تواند زندگی‌بخش و یا در عین حال ویرانگر باشد.

او را هم روزی از دست می‌دهم. یک چیز دیگردر زندگی من که در آن موفق نمی‌شوم عشق است.

در این زندگی مرگ چیز تازه‌ای نیست اما زندگی نیز چیز تازه‌ای ندارد.

این چگونگی زندگی است که مهم است نه درازی آن.

ــ تو که چیزی توی سوپ من نریخته‌ای؟ ریخته‌ای؟ ــ فکر می‌کنی برای چی من سوپ را پختم؟

ــ تو چرا این‌قدر خوبی؟ ــ من اصلاً خوب نیستم. وقتی دور هم جمع می‌شویم تا «قهرمان‌بازی» کنیم معمولاً من نقش شخصیت منفی را بازی می‌کنم.

در پی توضیح می‌گردم و به خود می‌قبولانم که او با مردهای دیگر تفاوت دارد ــ خودخواهی‌اش کمتر است: مهربان و همراه است. با همهٔ این‌ها این واقعیت را فراموش نمی‌کنم که روزی، شاید فردا، شاید یک ماه دیگر و یا شاید تا یک سال دیگر احساساتش فروکش کند. آن‌وقت چه‌کار می‌کند؟ معلوم است، می‌رود.

ــ تو اگر غاز بودی به کجا پرواز می‌کردی؟ ــ معلوم است، به سوی تو!

توخیلی خاصی! ــ خاص از چه بابت؟ ــ به عنوان یک آدم.

همیشه دلم می‌خواست با مردی مهربان و حساس زندگی کنم که بلد باشد چگونه نوازشم کند، به من گوش کند، از من حمایت کند و خیانت نکند.

کاش کسی چشم‌انتظار من بود، کسی که زنگ در را به صدا درمی‌آورد یا تلفن می‌زد و می‌گفت «چطوری کبوتر کوچکم؟»