بریده‌هایی از کتاب نه فرشته، نه قدیس

‫چرا آدم‌های خوب این همه زود می‌میرند ولی آدم‌های رذل سال‌های سال زنده می‌مانند؟ ‫آدم‌های خوب رنج بیشتری می‌کشند چون از رنج دیگران هم رنج می‌برند. من نمی‌دانم آدم خوبی هستم یا نه ولی این را می‌دانم که بیشتر از سهمم رنج می‌برم.

واقعاً نباید درباره‌اش فکر کنم. آن همه وقت خودم را هدر دادم و دربست در خدمتش بودم و حالا هم که از دستش خلاص شده‌ام وقتم را با فکر کردن درباره‌اش تلف می‌کنم.

روز تولدم هم به دیدنم نمی‌آمد. فقط تلفن می‌زد و آرزو می‌کرد موفقیت‌های بسیار نصیبم شود. نمی‌دانم موفقیت برایش چه معنی داشت. یا کار درخشانی بود در حرفهٔ دندان‌پزشکی یا ازدواجی بود عالی و یا رسیدن به مقام اول در رقابت برای تعیین ملکهٔ زیبایی در میان زنان پا به سن گذاشته. چه بسا هیچ‌کدام از این‌ها نبود. از نظرش موفقیت یعنی خوشحالی.

محبوبم به خاطر خدا یاد بگیر شاد باشی. این تنها آرزوی من است برای تو، و غیر از عشقت هیچ چیزی زیباتر از شادی‌ات نمی‌توانی به من بدهی.

راستی بر سر مردمی که زندگی‌شان را با ترس از ابراز عقیده سپری می‌کنند چه می‌آید؟ چه بسا یا از فکر کردن دست می‌کشند یا به گفت‌وگوهای توخالی اکتفا می‌کنند.

شوهر سابقم می‌گفت چشم‌هام به رنگ آبی آسمان است، ولی آسمان چه رنگی است؟ آسمان تغییر می‌کند و رنگش بستگی دارد به محل و به باد و به موقع روز، اما چشم‌های من همیشه آبی است، هم صبح و هم شب، هم موقعی که شادم و هم موقعی که غمگینم.

هشدار می‌داد و می‌گفت: ــ این آدم هیچ آرمانی ندارد. پیش خودم فکر کردم بهتر است هیچ آرمانی نداشته باشد تا آرمان‌هایی داشته باشد مثل آرمان‌های تو.

برای من هیچ اهمیت نداشت که میلیاردها سال پیش چه اتفاقی افتاده و اصلاً زمان شروع شده یا نه. فقط عمر خودم برایم مهم بود و زمان هم که تا به حال عشق را از من گرفته و چین و چروک نصیبم کرده و در هر گوشه و کناری در کمینم نشسته، به‌سرعت پیش می‌تازد و به درخواست‌های من توجهی ندارد. به خواست و میل هیچ‌کس توجه نمی‌کند. فقط زمان بی‌طرف و عادل است. عدالت غالباً بیرحم است.

چیزهایی که مردم در اطراف خود می‌سازند یا قرار می‌دهند مهم نیستند. ممکن است در این کلیسا از هر کلیسای دیگری که مملو از نقاشی و مجسمه است حس متعالی‌تری پیدا کنی.

در واقع آدم در همه حال در پی این است که از زبان همراهش بشنود که دوستش دارد، اما معمولاً این کلام را نمی‌شنود؛ و به احتمال زیاد کلماتی را می‌شنود که به قصد فریب آدم بر زبان جاری می‌شوند.

آدم خودش هرگز نمی‌داند چقدر برای دیگران مهم است، فقط دیگران می‌دانند، تازه این‌ها هم نمی‌توانند این حرف را با اطمینان بگویند.

شاید غده‌ای دارد روح مرا می‌جود.

روزی همه‌چیز به پایان می‌رسد، مانند خود زندگی.

از هر تصمیمی می‌ترسم. از سرخوردگی آخرش می‌ترسم.

من در تنهایی خودم محبوس شده‌ام و می‌خواهم از این تنگنا بیرون بزنم، اما از خارج شدن تن می‌زنم و توانش را هم ندارم.

برای خودم مقداری شراب می‌ریزم و سمفونی پاتتیک چایکوفسکی را می‌گذارم. می‌گذارم موسیقی به جای من گریه کند. گرچه من تنها هستم، ولی تنها آدمی نیستم که پی برده‌ام زندگی کردن دشوار است.

آدم‌ها را همان‌طور که هستند، با همهٔ نقص‌ها و خودخواهی‌هاشان، باید قبول کرد.

ــ کریستینا، چرا این‌قدرغمگینی؟ ــ غمگین نیستم، خیلی خسته‌ام.

به او می‌گویم: ــ همهٔ این مدت باید این‌جا بودی. نباید به این زودی خانه را ترک می‌کردی. توضیح می‌دهد که: ــ چون این‌جا غمگین بودم.

به ذهنم آمد حیف که رادک پدر من نیست