بریده‌هایی از کتاب نه فرشته، نه قدیس

برای کشتن بدون پشیمانی و تأسف و بدون احساس همدردی، بلکه کشتن از سرِ انجام وظیفه، اگر بخواهی کارَت را خیلی خوب انجام بدهی، باید قربانی خود را همچون موجودی ملعون و حقیر یا دشمنی مهلک و خیانت‌پیشه در نظر بیاوری. گویی قاتلان با نابود کردن او و اعقاب و سلاله‌اش به بقیهٔ بشریت خدمت می‌کنند و از ایمان و اهدافی پشتیبانی می‌کنند که سر در راه آن گذاشته‌اند.

اگر کسی از من می‌پرسید چه چیزی را نمی‌خواهم، برایش جوابی داشتم. اما گفتن این‌که چی را می‌خواهم برایم دشوارتر بود.

ــ تو اگر غاز بودی به کجا پرواز می‌کردی؟ ــ معلوم است، به سوی تو!

برایم غیرممکن است بگویم چرا مجذوب کریستینا شده‌ام. شاید آگاهانه نبوده. انگار مرا به یاد آشنایی‌هایی در گذشته‌های دور می‌انداخت، در واقع آن‌قدر دور، که گویی هرگز در زندگی کنونی‌ام اتفاق نیفتاده است

راه فراری وجود نداشت. مرگ فرمانروای مطلق بود، و اگر تو را فرامی‌خواند می‌بایست بروی و هرگز بازنگردی.

من خوبم، فقط کمی خسته‌ام.

این چه اخلاق و چه طرز فکری است که کسی یقین پیدا کند و بگوید به حقیقت رسیده و بنابراین حق دارد دربارهٔ دیگران داوری کند، برای‌شان تصمیم بگیرد و هر چیزی را که نمی‌پسندد و با آن سازگاری ندارد ممنوع کند؟

مادرم می‌گوید من دیوانه‌ام و اگر چهار چشمی از من مواظبت نکند آخر و عاقبت بدی پیدا می‌کنم

همیشه کسانی را که دوست دارم عملاً به عرش اعلا می‌برم ولی وقتی با واقعیت روبه‌رو می‌شوم با وحشت پی می‌برم که آرمان‌هایم را روی ریگ روان بنا کرده‌ام

کاملاً بی‌معنی است که فکر کنیم می‌توانیم همسر خود را تغییر دهیم و همهٔ شرارت‌ها را از روحش خارج کنیم.

کاش کسی چشم‌انتظار من بود، کسی که زنگ در را به صدا درمی‌آورد یا تلفن می‌زد و می‌گفت «چطوری کبوتر کوچکم؟»

آدم‌های بی‌آرمان مثل ماشین هستند. ماشین‌هایی برای نشخوار کردن کلمه‌ها و پول درآوردن، خوارکردن دیگران و بالا کشیدن خود؛ ماشین‌هایی برای پاسخ به خواهش‌های نفسانی و خودخواهی‌های خودشان. بابا آرمان داشت.

محبوبم به خاطر خدا یاد بگیر شاد باشی. این تنها آرزوی من است برای تو، و غیر از عشقت هیچ چیزی زیباتر از شادی‌ات نمی‌توانی به من بدهی

اما امروز شنبه است: برای خیال‌پردازی و غمگین بودن روز مناسبی است

زندگی، غیر از لحظه‌های نادری که عشق به ما رو می‌کند، چیز غم‌انگیزی است

از یکی از سفرهای اداری‌اش برایم یک شال ابریشمی آورد؛ رنگش آبی آسمانی است و در هر گوشه‌اش دسته‌ای غاز در حال پرواز گلدوزی شده است. پرسیدم: ــ این‌ها به کجا پرواز می‌کنند؟ ــ به آزادی. ــ فکر می‌کنی آدم می‌تواند به آزادی پرواز کند؟ ــ آدم‌ها نمی‌توانند، فقط غازها می‌توانند. ــ تو اگر غاز بودی به کجا پرواز می‌کردی؟ ــ معلوم است، به سوی تو! برای همهٔ این‌ها دوستش دارم. در عین حال نمی‌دانم چرا مرا دوست دارد.

پس به چی گوش می‌کنی؟ ــ به نجوای جهان. شب که توی خیابان‌ها ماشین نیست، صدای گذر زمان را از درون فضای بی‌حرکت می‌شنوم. البته قشنگ نیست. علت این‌که دیگر ساعت را کوک نکردم همین بود. ساعت یادآور این است که زمان هرگز از حرکت باز نمی‌ایستد.

‫چرا آدم‌های خوب این همه زود می‌میرند ولی آدم‌های رذل سال‌های سال زنده می‌مانند؟ ‫آدم‌های خوب رنج بیشتری می‌کشند چون از رنج دیگران هم رنج می‌برند. من نمی‌دانم آدم خوبی هستم یا نه ولی این را می‌دانم که بیشتر از سهمم رنج می‌برم.

واقعاً نباید درباره‌اش فکر کنم. آن همه وقت خودم را هدر دادم و دربست در خدمتش بودم و حالا هم که از دستش خلاص شده‌ام وقتم را با فکر کردن درباره‌اش تلف می‌کنم.

روز تولدم هم به دیدنم نمی‌آمد. فقط تلفن می‌زد و آرزو می‌کرد موفقیت‌های بسیار نصیبم شود. نمی‌دانم موفقیت برایش چه معنی داشت. یا کار درخشانی بود در حرفهٔ دندان‌پزشکی یا ازدواجی بود عالی و یا رسیدن به مقام اول در رقابت برای تعیین ملکهٔ زیبایی در میان زنان پا به سن گذاشته. چه بسا هیچ‌کدام از این‌ها نبود. از نظرش موفقیت یعنی خوشحالی.