بریده‌هایی از کتاب نه فرشته، نه قدیس

آدم تا وقتی زنده است که آرزو داشته باشد.

مردم پدر و مادرشان را ترک می‌کنند ولی به دندان‌پزشک‌شان وفادار می‌مانند.

وقتی کسی به دروغ گفتن عادت کند دیگر برایش سخت است یاد بگیرد راست بگوید. و اگر یکی توانست اول بار کسی را ترک کند دفعهٔ دوم برایش راحت‌تر می‌شود

همان‌طور که دوستم «لوسی» می‌گوید آدم اگر به زورگویی دیگری عادت کند حتی برای همان زورگویی هم دلش تنگ می‌شود.

هرچه سنم بالاتر می‌رود میلم به زندگی کمتر می‌شود. اصلاً تمایلی به زندگی کردن داشته‌ام؟ راستش را بخواهید نمی‌دانم، ولی این را می‌دانم که هم توش و توان بیشتری داشتم و هم آرزوهای دور و درازی. آدم تا وقتی زنده است که آرزو داشته باشد.

راستی بر سر مردمی که زندگی‌شان را با ترس از ابراز عقیده سپری می‌کنند چه می‌آید؟

وقتی از خواب بیدار شدم غمگین بودم.

حس کردم دارم خفه می‌شوم.

آن‌قدر با این حس آشنا هستم و گاه و بیگاه به سراغم می‌آید که بعضی وقت‌ها از این‌که هنوز زنده‌ام تعجب می‌کنم.

ولی امکان ندارد آدم تنها به نثار کردن عشق ادامه بدهد؛ دست‌کم من یکی که نمی‌توانستم به این کار ادامه بدهم.

در دلم نسبت به او احساس عشق می‌کنم و فکر می‌کنم او نیز مرا دوست دارد. او بیشتر از همهٔ مردانی که دیده‌ام مراقبم است و به من توجه دارد.

مدت‌ها بود کسی چنین دلنشین «کوچولو» خطابم نکرده بود، البته سال‌هاست که دیگر دختر کوچکی نیستم؛ ولی دیگر پاک نادیده‌ام گرفته بودند.

آخرین باری که کسی به احساساتم توجه کرد کی بود؟

نویسندهٔ محبوبم برای الگای عزیزش نوشت: من خوبم، فقط کمی خسته‌ام.

آیا من غمگینم؟ نه، بیشتر از سابق نه.

چرا آدم‌های خوب این همه زود می‌میرند ولی آدم‌های رذل سال‌های سال زنده می‌مانند؟

راستی بر سر مردمی که زندگی‌شان را با ترس از ابراز عقیده سپری می‌کنند چه می‌آید؟ چه بسا یا از فکر کردن دست می‌کشند یا به گفت‌وگوهای توخالی اکتفا می‌کنند.

اندوه به دل راه مده و گره بر ابرو مینداز در این زندگی مرگ چیز تازه‌ای نیست اما زندگی نیز چیز تازه‌ای ندارد.

مردم به طور معمول یک چشم‌شان مهربان است و یک چشم‌شان نامهربان

مگر همهٔ ما را چیزی از درون نمی‌خورد و نمی‌تراشد؟ زندگی، غیر از لحظه‌های نادری که عشق به ما رو می‌کند، چیز غم‌انگیزی است.