بریده‌هایی از کتاب نه فرشته، نه قدیس

ــ چطوری مونیکا؟ مونیکا بی‌آن‌که به او نگاه کند، می‌گوید: ــ دلم نمی‌خواهد زندگی کنم.

پشت آن در چیست؟ خداست؟ یا عشقی که به سرانجامی نمی‌رسد، مثل عشق بین آدم‌ها؟ آیا آرامش دل است یا آرامش حیات است در مقابل آرامش مرگ، که هرگاه دلسرد و افسرده می‌شوم به آن فکر می‌کنم؟

احساس کردم که در مرز امید و ناامیدی در نوسان است.

اگر چشم‌های‌مان را فقط و فقط به اهداف مادی بدوزیم هدف واقعی زندگی را گم می‌کنیم.

اما خودمانیم، کدام‌مان می‌دانیم چرا زنده‌ایم؟

برای لحظه‌ای در آینهٔ دشمن‌خو به خودم نگاه کردم. نخیر آینه دشمن‌خو نیست. آینه کاملاً بی‌طرف است؛ این زمان است که دشمن‌خو است.

زندگی، غیر از لحظه‌های نادری که عشق به ما رو می‌کند، چیز غم‌انگیزی است.

دلم می‌خواهد از این‌جا بزنم بیرون و تنهایی بروم توی جنگل، آن هم در انبوه‌ترین قسمت آن. مشکل این است که دیگر نمی‌توانم از دست خودم فرار کنم.

یگانه سرنوشتی که دلم می‌خواهد برایم رقم بخورد این است که در شمار میان‌مایگان قرار نگیرم و گرفتار خلئی نشوم که مرگ با خود می‌آورد. مشکل این است که نمی‌دانم برای تحقق این آرزو چه باید بکنم. آخر سر هم کارم به خواب و خیال می‌کشد.

وقتی به من گفت در روز مرگ استالین متولد شده برایم عجیب بود؛ و حتی یک همزمانی سرنوشت‌ساز. به نظرم دیکتاتور شوروی مثل یک تیتان وحشتناک بود: نه تیتانی که از خون اورانوس زاده شده باشد، بلکه تیتانی که از خون قربانیانش دوباره متولد می‌شود.

چرا آدم‌های خوب این همه زود می‌میرند ولی آدم‌های رذل سال‌های سال زنده می‌مانند؟

به ذهنم آمد که مامان هیچ‌وقت آدم خوب ندیده. آیا خودم دیده‌ام؟ شاید آدم خوب چیزی نیست جز خواب و خیال ما.

زندگی، غیر از لحظه‌های نادری که عشق به ما رو می‌کند، چیز غم‌انگیزی است.

من آرزوی رسیدن به قله‌هایی را ندارم که سر به آسمان می‌سایند؛ سقوط از این قله‌ها معمولاً مرگبار است

همان‌طور که دوستم «لوسی» می‌گوید آدم اگر به زورگویی دیگری عادت کند حتی برای همان زورگویی هم دلش تنگ می‌شود. این مطلب فقط در مورد زندگی خصوصی صادق نیست. من که دلم برای زورگویی تنگ نمی‌شود. با آن‌که از شوهر سابقم متنفر نیستم ولی دیشب با متهٔ دندان‌سازی او را کشتم. در این دنیا بیشتر از هر چیز دلم برای اوست که می‌سوزد. حتی از من هم تنهاتر است، و بیماری وخیمی سرتاپای بدنش را گرفته. اما مگر همهٔ ما را چیزی از درون نمی‌خورد و نمی‌تراشد؟ زندگی، غیر از لحظه‌های نادری که عشق به ما رو می‌کند، چیز غم‌انگیزی است.

در این روز و روزگار ایمان آوردن به پیام کتاب مقدس آسان نیست، ولی جوان‌ها بی‌ایمان نیستند، آن‌ها عشق را کم دارند.

کارل چاپک داستانی در این باره نوشته. مردم از امکان زندگی‌های بسیار فقط یکی را زندگی می‌کنند، که معمولاً در آن چندان خوشحال نیستند.

چیزی که فقط بعدها به آن پی بردم این بود که مردم معمولاً همیشه خواستار تغییرند. همین‌که حال و هوای تغییر همه‌جا را فرا می‌گیرد مردم سرشار از شور و شوق می‌شوند و اعتقادی راسخ و شورانگیز پیدا می‌کنند که آن تغییر فوری به زندگی‌شان معنایی غیرمنتظره می‌دهد.

بکشم. برای این خودم را نمی‌کشم که از جسد متنفرم. همیشه توی سالن تشریح فشار زیادی به‌ام وارد می‌شد، به همین خاطر از روز قبل چیزی نمی‌خوردم. چرا بگذارم آدم‌هایی که دوست‌شان دارم خودشان را مشغول جسدم بکنند؟

من یک بندباز مادرزادم که از بند می‌ترسد، مگر آن‌که بند را روی زمین پهن کرده باشند.