بریده‌هایی از کتاب النور و پارک

او دختر خوبی بود، دختر محترمی بود، صادق بود. او شخصی بود که قطعاً توی خیابان به یک خانم مسن کمک می‌کرد. اما هیچ‌کس ـ حتا آن خانم مسن ـ هیچ‌وقت نمی‌گفت "تا حالا النور داگلاس رو دیدی؟ چه دختر مهربونیه."

پارک گفت: «فقط نمی‌تونم باور کنم که زندگی ما رو به همدیگه داده و بعد خیلی راحت داره ما رو از هم پس می‌گیره.» النور گفت: «من می‌تونم باور کنم. زندگی خیلی بی‌رحمه.»

اگر کسی نتواند زندگیِ خودش را نجات دهد، آیا زندگی‌اش اصلاً ارزش نجات‌دادن دارد؟

چهره‌ی پارک هنری بود، نه هنرِ عجیب‌غریب و ترسناک. چهره‌اش طوری بود که انگار به این دلیل نقاشی‌اش کرده‌ای که نمی‌خواهی روزگار آن‌را فراموش کند.

مادربزرگش گفت: «تعجب نمی‌کنم که یه موقرمز دل‌تو برده باشه. پدربزرگتم عاشق یه موقرمز بود. شانس آوردم که دختره علاقه‌ای بهش نداشت.»

چیزی در آن کاسِت‌ها بود که باعث شده بود النور حس متفاوتی را تجربه کند؛ انگار چیزی به ریه‌ها و معده‌اش فشار می‌آورد. یک جورهایی هم هیجان‌انگیز بود، هم اعصاب‌خُردکن. آن آهنگ‌ها باعث شده بود احساس کند دنیا چیزی‌که خیال می‌کند، نیست... و این حس خوبی بود، بهترین حس.

حق با النور بود. او هیچ‌وقت خوب به نظر نمی‌رسید. او مثل هنر بود و هنر هیچ‌گاه خوب به نظر نمی‌رسد؛ به نظر می‌رسد تنها باعث ایجاد حسی در شما می‌شود. وقتی النور کنار پارک روی کاناپه نشست، باعث شد پارک احساس کند کسی وسط اتاق، پنجره‌ای را باز کرده. انگار کسی تمام هوای اتاق را با هوای تازه‌تری عوض و آن‌را بهتر کرده بود. النور باعث شد او احساس کند دارد اتفاقی می‌افتد؛ حتا وقتی آن‌ها فقط روی یک کاناپه نشسته‌اند.

تا این لحظه، او پارک را در جایی از ذهن‌اش نگه داشته بود که فکر می‌کرد دست ریچی به آن نمی‌رسد. جایی کاملاً جدا از این خانه و تمام اتفاقاتی که در آن افتاده بود (جای فوق‌العاده‌ای بود؛ مثل تنها جایی از ذهن‌اش که مناسب دعاکردن بود). اما حالا دیگر ریچی هم آن‌جا بود و همه‌چیز خراب شده بود. حالا دیگر نمی‌توانست به پارک فکر کند...

سعی کرد عصبانی به نظر نرسد؛ ولی ترجیح می‌داد عصبانی به نظر برسد، تا این‌که معلوم باشد تمام شب را صرف فکرکردن به این کرده که لب‌های پارک چقدر قشنگ‌اند.

النور هیچ‌وقت به خودکشی فکر نکرده بود، هرگز. ولی خیلی به دست‌کشیدن فکر می‌کرد؛ دست‌کشیدن از بعضی چیزها. به دویدن، تا این‌که دیگر توان دویدن نداشته باشد. به پریدن از جایی آن‌قدر بلند که هیچ‌وقت به زمین نرسد.

مادر پارک گفت: «به نظر من موی چتری هم خیلی بهت می‌آد. شاید دفعه‌ی بعد موی چتری رو امتحان کنیم.» النور به خودش و خدا قول داد که دفعه‌ی بعدی در کار نخواهد بود.

بار اول که پارک دستش را گرفته بود، آن‌قدر احساس خوبی داشت که تمام چیزهای بد از او دور شده بود. احساسِ خوبِ آن بیش‌تر از تمام چیزهایی بود که به او آسیب زده بودند.

«من همیشه تو رو نگاه می‌کنم.»

اگر ساکت بود، تقریباً فراموش می‌کردند که آن‌جاست...

چون این زندگیِ توئه. چون برام جالبه. انگار همه‌ی این حصارهای عجیب‌غریب رو درست کردی و فقط می‌خوای به بخش‌های کوچیکی از زندگیت دسترسی داشته باشم که..

النور باعث شد او احساس کند دارد اتفاقی می‌افتد؛ حتا وقتی آن‌ها فقط روی یک کاناپه نشسته‌اند

او هیچ‌وقت خوب به نظر نمی‌رسید. او مثل هنر بود و هنر هیچ‌گاه خوب به نظر نمی‌رسد؛ به نظر می‌رسد تنها باعث ایجاد حسی در شما می‌شود.

اگر النور به پارک نشان دهد که چقدر به او نیاز دارد، پارک فرار خواهد کرد.

زیبا، هیجان‌انگیز، مثل آن شخصیت افسانه‌ی یونانی که باعث می‌شود یکی از خدایان، دیگر خدابودن برایش مهم نباشد.

چهره‌ی پارک هنری بود، نه هنرِ عجیب‌غریب و ترسناک. چهره‌اش طوری بود که انگار به این دلیل نقاشی‌اش کرده‌ای که نمی‌خواهی روزگار آن‌را فراموش کند.