بریده‌هایی از کتاب النور و پارک

احساسی تو من ایجاد می‌کنی که باعث می‌شه حس کنم آدم‌خوارم.

صدایش خام و معصوم بود؛ مثل چیزی‌که تازه از تخم بیرون آمده.

چی می‌شه اگه تصمیم بگیری دیگه منو نخوای؟ چطور می‌تونی همون‌جوری که من تو رو می‌خوام، منو بخوای؟

من حتا مال خودمم نیستم، من مال توام

«گاهی فکر می‌کنم دارم به‌خاطر تو زندگی می‌کنم.»

«تو از کجا اومدی؟» النور گفت: «از آینده.»

تو شبیه خودتی، مهم نیست اطرافت چه اتفاقایی می‌افته. به قول مادربزرگم: توی قالب و پوست خودت راحتی

شبیه خودتی، مهم نیست اطرافت چه اتفاقایی می‌افته. به قول مادربزرگم: توی قالب و پوست خودت راحتی

کاش با هم فرار کنیم

خشم‌ناک‌ترین نگاهش را به او انداخت (سخت بود جز با چشم‌های عاشق به او نگاه کند).

نگه‌داشتنِ دست النور، مثل نگه‌داشتنِ یک پروانه بود

«دوس دارم این آهنگو تیکه‌تیکه کنم و هر تیکه‌شو تا سرحد مرگ دوس داشته باشم.»

او آن‌را از حفظ خواند، انگار که شعر موجودی زنده باشد؛ انگار موجودی بود که النور آزادش می‌کرد

انگار استخوان‌های تن‌اش هدفمندتر از استخوان‌های آدم‌های دیگر بود. انگار فقط برای سر پا نگه‌داشتن او نبود، بلکه مفهوم خاصی را می‌رساند.

النور... پشت سرش بود، تا لحظه‌ای که سرش را برمی‌گرداند. کنارش دراز کشیده بود، تا لحظه‌ای که از خواب بیدار می‌شد.

پارک گفت: «آره. من می‌خوام همه تو رو ببینن. تو شخص مورد علاقه‌ی من تو تمام دنیایی.»

«دوس دارم این آهنگو تیکه‌تیکه کنم و هر تیکه‌شو تا سرحد مرگ دوس داشته باشم.»

النور رفته بود. و او از برگرداندن‌اش دست برداشته بود

پارک گفت: «فقط نمی‌تونم باور کنم که زندگی ما رو به همدیگه داده و بعد خیلی راحت داره ما رو از هم پس می‌گیره.» النور گفت: «من می‌تونم باور کنم. زندگی خیلی بی‌رحمه.»

النور با خودش فکر کرد که پارک شبیه خودش است اما جسورتر از همیشه؛ مثل موزیکی که صدایش را خیلی بلند کرده باشند. پارک