بریده‌هایی از کتاب عشق سال‌های وبا

تحمل درد دیگران برایش راحت‌تر از درد خودش بود

عقل موقعی به سراغ آدمی می‌آید که دیگر هیچ کار مفیدی نمی‌تواند انجام بدهد.

هر کسی عامل مرگ خویش است و تنها کاری که ما می‌توانیم انجام بدهیم، این است که به او کمک کنیم تا بدون ترس از درد، با دنیا وداع کند.

«تنها دردی که ممکن است، در زمان مردنم داشته باشم، این است که مرگ من از درد عشق نباشد.»

چشمان روشن بادامی او با تکبر ذاتی‌اش، تنها نشانه‌هایی بودند که از پرتره‌ی جشن عروسی‌اش برایش باقی مانده بودند. اما بیش از آن اندازه که با گذر عمر از دست داده بود، با شخصیت و سخت‌کوشی خود جبران کرده بود.

عشق، همیشه عشق است. اما هرچه به زمان مرگ نزدیک بشود، استوارتر و پایدارتر می‌گردد.

«سختی زندگی کردن در جامعه، چیره شدن بر دلهره‌هاست و سختی زندگی زناشویی، پیروز شدن بر یکنواختی و ملال است.»

«قانون اساسی کشور ما برای مردمی نوشته شده است که انسان نباشند؛ بلکه فرشته باشند»

وقتی در کالسکه‌ی در بسته نشسته و از گرما در عذاب بودند، نتوانست بیش از آن، در مقابل بوی بدی که از پنجره‌ی کالسکه به درون می‌آمد، تاب بیاورد. سطح اقیانوس خاکستری رنگ می‌نمود. کاخ‌های قدیمی مارکوئزها در شرف تسلیم شدن در برابر سیل عظیم گدایان هر دم فزاینده بود. هرگز نمی‌شد بوی یاسمین‌ها را، از لابه‌لای بوی گند فاضلاب‌های روباز تشخیص داد. حالا همه چیز را کوچک‌تر، فقیرتر و حزن‌انگیزتر از زمان ترک آن‌جا می‌دید.

قلب آدمی خاطرات تلخ را می‌زداید و نیکی را درشت‌نمایی می‌کند. و چنین هست که ما می‌توانیم ناراحتی‌های گذشته را تاب بیاوریم و به دست فراموشی بسپاریم.

هیچ‌کس به هنگام خواب زیباتر از همسر وی نبود، با تنی انحنادار و پیشانی تراش خورده و یک دست بر روی آن با حالتی که انگار آماده‌ی رقصیدن است. هیچ کس هم تندخویی او را در زمان آشفته شدن خواب ظاهری‌اش که در واقع خواب نبود، نداشت. دکتر اوربینو می‌دانست که همسرش گوش به زنگ شنیدن کوچک‌ترین سروصدا است تا بهانه‌ی قُر زدن به دست آورد از آن گونه که: چرا در ساعت پنج صبح او را بدخواب کرده‌اند؟

اگر آن‌ها به موقع دریافته بودند که ندیده گرفتن دردسرهای ازدواج آسان‌تر از غم و اندوه جزیی روزمره است، زندگی یک مفهوم کاملا متفاوتی برایشان پیدا می‌کرد. اما اگر به همراه هم پندهایی را آموخته بودند، ریشه در این حقیقت داشت که: عقل موقعی به سراغ آدمی می‌آید که دیگر هیچ کار مفیدی نمی‌تواند انجام بدهد

مگر بدبختی، قابل پیش بینی بود

زیرا زخم‌های دیرجوش ممکن بود از نو شروع به خونریزی کنند؛ انگار که همین دیروز پدید آمده باشند.

«من مردی هستم که در تاریکی لباس می‌پوشم

به جرمیا دو سنت آمور کمک کرده بود تا درد و رنج را تا حد امکان با خوشرویی پذیرا شود، همان‌طوری که به او کمک کرده بود تا شادی را کشف کند

بدون این‌که غرورش جریحه‌دار شود، بازی را باخته بود

او هنوز هم جوان‌تر و خام‌تر از آن بود که بداند، قلب آدمی خاطرات تلخ را می‌زداید و نیکی را درشت‌نمایی می‌کند. و چنین هست که ما می‌توانیم ناراحتی‌های گذشته را تاب بیاوریم و به دست فراموشی بسپاریم.

«مردمی که بیش از اندازه به حیوانات عشق می‌ورزند، قادرند بدترین ستم‌ها را در حق انسان‌ها مرتکب بشوند.»

چیزی که عموی لئو دوازدهم هرگز نتوانست به آن پی ببرد، این بود که استقامت برادرزاده‌اش نه به خاطر نیاز به زنده ماندن بود و نه ناشی از بی‌تفاوتی جانور گونه‌ای که از پدرش به ارث برده بود، بلکه ناشی از نیاز خدادادی او به عشق بود و هیچ مانعی نه در این دنیا و نه در آن دنیا توان زدودن آن را نداشت.